آرشیف

آه ! که دلــــم گرفته است،بهرِخُـــــدابیائید!
قـــــولِ که داده بودیـــــد،برآن وفــانمائید!

این دلِ پرزدردم،پرجوش وپرخروش است
مُـــوءنسِ قلبِ پاکـــــم،یگـــانه کس شمائید!

درباغِ دوستیی من،گُلـد سته هاست فراوان
چون بُلــــــبُل هزاریــــد،شورونـــوانمائید!

هرجاکه هست دوستِ،دربزمِ خودبخــوانید
برهریک ازعـزیزان،لُطف واعطا نمائید!

بهتـرزمِهـــر،چه باشد؟دراین جهانِ فانـی
حرفِ مراشنیدیـــد؟،یــــارانِ من کُجائید؟

بایدرهــــانمودن،هرچه که غُـــصّه باشد
از بـند و قیـــدِآلام،بهــــــترکه زودبرآئید

تکـــوین لحظه هارا،باجان ودل نمود ن
آنچه تــــــرانه داریــد،باذوقِ دل سرایید

باجـــُرعهء مییِ ناب،تارکِ سربشوئید!
بانی ودف وچنکِ ،پایکــــوبی هانمائید!

(خشنود)شود درین بزم،هرکه دلش بنالید
ترس از خُــــدا نموده،صُلح وصفانمائید!
***

عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
شهرکییف-اوکرائین
مورخهء 03 -10-2013م.