آرشیف

2014-12-29

عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی

من از فراق تو ای صُلح ببین چه خون جگرم

فضای صُلح! کَی آیی ؟ تو بر سراغِ وطن
گُــــذاری مرهمِ خویشت، بزخمِ داغِ وطن
کُنی زمینه فراهــم،برای هر فــــــــــردش
رهاکُنی ز راکِتکَشی،هـــــم آن اُلاغِ وطن
بجای تخریب وتقتیل، کُنیم وطن عِــمران
بهـــــــار نا ز بیایـــد ،ببـــاغ وراغِ وطن
بسعی وکوشش خود ،محوکرده ظُلمت را
به قَمع جهل ،شود روشن آن چراغِ وطن
***
من ازفراقِ توایصُلح!ببین چه خون جگرم
نگر بموی سپـــید م !،واین دو چشمِ تَـــرَم
چرا؟هُمای سعادت !،پریده ای ز جبـــــا ل
د ر آن سمــــــاء دیارم ،نیــایی در نظـرم
چو نار خصم و منا فـق،بما جهَنّــم گشت
در این میانه ، ببینــید !چگونه بی سَپَرَم
نفــاق مِلّتِ افغان ،چو زخمِ ناســور است
ز هر طرف که ببینی، گرفته دَور وبَرَم
زمان خیروسعادت!،فلاحتـــــــی ونشاط
بیا !بلطف خُــدا،چون تویی خور وقمرم
چـرا ؟ادامه دهنــــد جنگ لعنــتی بر ما
بناکســان توبگــو!:تــلخ گشت نیشکــرم
چرا؟پسنـدی بما،اینچنین حیات نــــژنــد
ندیده ای تو مگر،خوف ز ناله ء سحرم
برفت ز چنگ ما،آن عصر دلـپذیر چرا؟
کنــون چگونه؟به آن آستانِ خـود نگــرم
زجَــور وظُلمِ خسان،دوستان شدند تفریق
بس آن ددان ،که نموده اند ظلم برپـــد رم
دریغ بحال من ایکشورم !،که اِدبار است
نرفت نصایح تـوباالّزمان،بگــوشِ کَــَّر م
ملامتم که نکــردم ،همیشه خِــــــدمتی تو
برای خلقِ تو خواهــم،چه توشه ء ســفرم
دلم بنــــاله درآمد، از آن فـــــراقِ مــدیـد
نرفته یادِ تــــو از دل،بــدان که باخــبرم
بهرِرضایتِ تو،(خشنود)این کمربسته است
که تا بلطف الــــهی بچیشی از ثمـــــرم