آرشیف

2014-12-23

استاد فضل الحق فضل

من آن گم کرده فرزندم که تا محشر نخواهم دید

نالـه هــا، نـوحـه هــای مـادری که در رثـای فـرزند نـوجـوانــش کـه در آب غــرق  و جنازه اش هـنـوز پیـدا نشـده بود ولی با کـمــال صـبـر و ثـبـات  به  پیـشـگاه حـضـرت ذو الـجــلال  دســت نیازش را  به در گاه بـی نیـاز به تـضـــرع  بالا کـرده بـود  و چـنـیـن مـیـگــفــت که :
 

شهید عبدالطیف
شهید عبدالطیف
 

 
مـن آن گـم  کـرده  فــرزنــد م  کـه  تا مـحـــشــر نـخـو اهـــم  د یــد
د  گـــر  د یـــد ا ر  آن  فـــر زنــــد   مــحــبّـو ب   دل   ا فــگـا ر م
————————————————————–
 
بـه  در یــا  غــــــر ق  گـــــر د یــــده  نـــد ار م  مـــن  ســـرا غ  او
کـــجــا  شــــد آ ن  عــــز یـــــز  د ل   کــه  دارم   ا شــتــیــا ق  ا و
 
بــســـا ز م  مـــن  بـه  د رد   ا و ،  بـســــوز م   د ر   فـــرا ق  ا و
فــد ا یـــی  نــــر گـس  چـشـــــــم  و  لــبـــا ن  و  د ا غ   د ا غ  او
 
بـه  یـا د  آ یــد  فـــر و غ   د یــد ه  و  چـــشــــم  و  چــرا  غ  ا و
نـــمــــو د  صـــورت   زیــبـــا  و  آ ن   گــلــهــــا یـی   بـــا غ  او
 
 
خــد ایـا چـیـســت  ؟ جـز  مـهــرت  کـه   ســوزد  درد  و دا غ  او
بـگــــرد م   در گـلـــســتـا ن   جــمــــــا ل   و بـا غ   و  را غ  او
 
بـبـــو ســــم  در خـیــا ل  خــو د   د و چــــشـــم  چـون  ایـا غ  او
مـجـســــم  در  نـظـــر هـــــر د م  مــرا حـــســـن  و  و فـــا ق  او
 
مـن آن گـم  کـرده  فــرزنــد م  کـه  تا مـحـــشــر نـخـو اهـــم  د یــد
د گـــر  د یـــد ا ر  آن  فـــــر زنــــد   مــحــبّــو ب   دل  ا فــگـا ر م
———
د لـــــی  دارم  کـــــه  بـا شـــــد  ســــو گـوار   و دا غـــد ار  ا و
بــســــوزد  د ر مــیـــا ن   آ تـــــش  هــجـــــر  و  شــــــرا ر  او
 
مــیـــــا ن    خـا طــــــرا ت   جــا ود ا نـــــش  د ر  کــنــــا ر او
کـه   بـــوده  عـــــّـزت  مــــا د ر  هــمـــیـــشــه  ا ز شــعــــا  او
 
د ل  و جـــا نـــم   فـــد ا یــی  خــنــد ه هـــای  غــمـگـســـا ر او
خــد ا یــا  !  شـفـقـــتـی  بـا ری  که  هـــســـتــم  ا نــتـظـا ر ا و
 
بـبـخـشــا یـم  دلـــی  دیــگـــر  کـه  د ل   گــشــتـه   شــکار او
د لــــــم  رفــتـه  ز  د ســت  مـــن  نــــد ا ر م  اخـــتـــیــا ر او
 
خـد ا یا  ! کـیـسـت  ؟ غــیــر از تـو که سـازد سـهــل   کا ر او
گـشــا یـی  مـشـکـل ســخـــتــم  که  هـــســتــــم  نـا قـــرار  ا و
 
د رو د   بـیــکــــرا ن   یــا ربّ  !   نــثــا ر  او   نــثـــا ر  او
نـثــا ر قـلـــب  پـا ک  و هـــردو  چـــشـــــم   پـر خـمــا ر  او
 
بـه  مـا در مـا نــد ه  ا یـنـک  خـا طـــرا تـــش  یـا د  گـا ر او
یـکــی  تـمـثـا ل  ز یـبــا  و  د یگـــر سـنــگ  مــــــزا ر  ا و
———-
مـن آن گـم  کـرده  فــرزنــد م  کـه  تا مـحـــشــر نـخـو اهـــم  د یــد
د گـــر  د یـــد ا ر  آن  فـــــر زنــــد   مــحــبّــو ب   دل  ا فــگـا ر م
——
لـطــیــف !  ا ی  سـر و بـا غ  مــن  و ا ی  نـو تـک  جـو ا ن  مـــن
کــهـــیـــن  فـــر زنــد  مـحـبــوبــــم  عـــز یــز  قــــــد ر د ا ن مـــن
 
د لــی   مـن   مـغـــز  مــن جــســـم  مــن  ، رو ح   و  رو ا ن  مــن
جــو ا ن  مـــن  ،جـهــــا ن   مـــن   زمـیـــن  و  آ ســـمـــا ن  مـــن
 
نــمــو د  مــکــتــب  و  مــنــــز ل   عـــز یــــز  کـا ر د ا ن   مـــن
چــگــو یــم  مــن  بـه   وصـــف  تــو  نـمـیــگـــرد د  زبا ن  مــن
 
ر بــو ده  د ل   ز مــن  یــکــــــســر  چــــرا غ   کا ر و ان   مـــن
بـه گــو ش  کـهــکـشــا ن  ر فــتـه  نــو ا ی  مــن  فــغـــا ن  مـــن
 
د لــــم  را  مـــی  ربــا یــد  ا ی  عـــز یــزا ن   د لـــســتـا ن مـــن
خــد ا یـا  !   شــفــتــی  بـنـمـــا  چـو  کـــرد ی  ا مـتـحـــا ن  مـــن
مـن آن گـم  کـرده  فــرزنــد م  کـه  تا مـحـــشــر نـخـو اهـــم  د یــد
د گـــر  د یـــد ا ر  آن  فـــــر زنــــد   مــحــبّــو ب   دل  ا فــگـا ر م

———
استاد فضل الحق فـضل
چغچران  دیـار فیروزکوه جوزای 1390 هـجــر ی شـمـســی
این پا رچـه   در رثای  عـبـد ا لـطیــف جـان نو جـوان (16 سا لـه  متـعــلــم صـنـف دهــم لیسـهُ سـلطان علا ءالدین غـوری ) فــر زنــد  مـحــتـر م  مـحــمــد عا رف خان ( مـا مـور ریاسـت صحـت عا مه ُ ولایت  غـور ) و لــد  مـیـر زا و لــی  مـحــمــد خـان سـکـونـت ا صــلـی تیـوره و  فـعـلا با شـنـده ُ شـهــر چـغــچــران  در حا لــی ســروده شــد ه که خـود م از یک فا صـلـه ُ دور تـر نوحه ها و گـریه  هــای مادر وسـایـر اقـارب اصـولی دوستان وعـزیزا ن وبخصوص  اهـــل معــا رف را که بیش از یکهـزار نفـر میشـد  وبرای کشـیـد ن جنازهُ این نو جوان به شـدت  تلاش داشتـنـد  را میـشـنـیـد م و لی ا یــشان هـر گز فـکــر نـمـیـکـردند که مـن آنـهــا را چو ن سـایه ُ ایـشـان  در غــم هــمــرا هـــی میـکـردم.