آرشیف

به دامانت چه خوش بگذشت چندی روزگارمــن
بود یادش بخیر آندم که بود از اعتبـــار مــــــــن
بهر جازندگی کردم توبودی افتـــــخار مـــــــــن
خدا اجرت دهد ای مهربان آموز گـــارمـــــــــن
که از فضل تواستادم روانم یا فت بینــایـــــــــی

نبودی گرتواکنون بستهءجهل وجنون بـــــــــودم
بسان گبرهاغافل زرمز کاف ونــــون بــــــــودم
که میگفت شرح ایمانم به نزد حق زبون بــــودم
به آن گرداب نادانی خداداند که چون بـــــــــودم
توای سرمایهء حکمت کلید گنــــــج معنـــــــاای

به عالم ازطفیل توست هرجا اعتبار امـــــــروز
همه این اختراع واکتشاف واقتـــدار امـــــــروز
بودزین ماجرامدیون فضلت روزگار امـــــروز
خدایت برهمه دادست عزوافتخــــار امـــــــروز
جهانت آفرین گویند زین طبــــــع توانــــــــائـی

به هرنسبت که دانستم توسرمشق هنربـــــــودی
به هربستان که دیدم تک درخت باروربـــــودی
فدایت ایکه برمن مهربانتر از پــــدر بـــــــودی
چه میشد تا ابد روحم به دستانت اگر بــــــــودی
نمیبودم دگر هرگز زبون ازرنــــــج تنهــــــائی

به روزت شاد باش وآفرین ومرحبا گفتـــــم
به یادت زندگی کردم وبرنامت ثناگفتــــــــم
بیادم لحظه ی تلخی که ازنزدت وداع گفتــم
به امید قدم بوست هزاران ربنا گفتــــــــــــم
دبیر مسند دانش خرد را عمق وپهنـــــــا ای