آرشیف

2014-12-27

محمد حنیف عرفانی

فصــــل بـهــــــــــــار نو

رسید فصل بهارنــــــورسیـــــــده
زهــــــــرسودسته گلها قـــــــدکشیده
که عـرفان مانده درفصل زمستان
پـــــــروبـــــــــالش شکسته قـــدخمیده

زیک سو نغمه های بلبلان است
زیک سو گــــــریه های عاشقان است
زیک ســو منظــــره ئی آبشاران
زیک سوبیل وکلنگ های دهقان است

به هرجـــــــــــا رنگ بـــوی نوبینید
کنارجـــــوی بـــــــــاغی نونیشینید
بسازیم پــــــرطــراوت جای زیستن
بــــه غــــــرس هرنهال مزدبیبینید

نباشید مثل مــــــن فصل خــــزانی
زبـــــــــاغ و گلبنی بهـــــــاربمانی
زدلهـــا دورسـازیم زنگ معصیت
بمثل یک بهـــــار دایم بمـــــــــانی

به قطع جنگلات جنگ است تاکی
بکشتیم خویش این ننگ است تاکی
بینــــدیشید بطبـــع ایـــــن طبیعت
بکنید حفظ باشید حفظ از غـــــــی

شعارمــــــومنین عــدل است دایم
بــــرای تحکیمش پیوسته قــــــــایم
اگــــررحمی نبــــــاشد بــرطبیعت
نباشد عـــــدل بــــــرتحکیم حــــاکم

بسویم بین ای گـــــلی بهــــــــاران
شعایت کـــرده عــــالم را چـراغان
که عرفان خورده تیری ازنگاهت
دلی پرخون تنی مجروح بی درمان