آرشیف

2014-12-3

محمد رسول فایق غوری

عید یتیم

عیــــــد رحــــمت بـــــرســیـــــد و مه نو شد به جلــــــو
آه و دردا نـــــــــبود در بــــــــر ما جــــا مـــــه ی نــــــو

مــــگــــــــر از بــــام فـــــلــک در خـــــط دیـــوان ازل
نیــــست مارا ز قضــا قســــمت جز رنـــج و خونـــــــو

تا بــــشــد از بــــر مــا بــا به ی غــمــــخوار شــهـــیــد 
کلبــــــه و لانه ی ماشــــد هــمه یکـــسر به گـــــــــــرو

پـــس شـــبهای صیـــامم قـــسم اســت چـیـــزی نبـــــود 
بـــه جـز از چــــای رقــــیق و کـــف از نــــان و دوغــو

بـــهـــــر دم کــــــــردن چـــــای و پــــــزیـــش نان فــتیـر
کـــاغـــذ و کــــارتــن و الـــجـاره کـــشــیدم بـــه تــنــــو

بـــوی شـــــوربا نشــــد از خــــانـــه ی ما شـــام بــلنــد
مـگـــر از خـــانـــه ی هــمــسایــه رســد بــــوی کــتـــو

بـــــار ذلــت نشد از شــــانــــه ی مـــا گـــاهـــی بـــــدور 
شـــــــــــده از دیـده زارم بــه خــــدا راحــــــت و خـــــــو

پـــور هــــمـــســـایـــه ی دارا بـــــه رخ مـــــا بـــکـشـد
طــــوق زرکــــوب کــــه دارد بــر گــردن لـــــکــه تـــــو

شـــنگ و شـــونـــگ شـــــرر خـانـــه ی اربــاب مـحــل 
چــه بــگـــویـــم که چه ســـان اســت کمی از ما بشــنو

بـــــــــــه ثــــــریا رســـدش حــــالـــــت اســبـــاب طـرب 
زربـــاب و زکــــبــــــــاب و مــــع انـــــــواع پـــــــلــــو

هــمــــه در عـــیش تــــمام شــــب عــــیـــــد اند و مـگـر
مــــن و آن حــــــالـــــــت فـــــقــر و کــشــش بار مــلــو

ای کـــه بــــــا دا بــــه کــفــــــت ثــروت امـــــوال زیــاد 
پئـــی آســــایــــش و درمــــــان یـــتیــــمـــان بــــشــنــو

حـسـن اوصـاف فــــلاح دو جـهـــانـــی بــه سـخــاســت
حـــرف «فــایـــق» بـشـنــــو در رهـــی بـیــراهــه مـرو