آرشیف

2015-1-26

سید فرید ضیا

شهراه مـــرکزی هــــرات چغچران رویایی بیش نیست !

  
شهراه بزرگ هرات الی چغچران  کابل یکی از مهمترین پروژه های حیاتی و اقتصادی کشور محسوب میگردد . این بزرگ راه از نگاه اقتصادی ،سیاسی واجتماعی تحول بزرگ و منفعت آن نه تنها شامل مردم این دیار بلکه شامل کل کشور و جهانیان خواهد بود . اگر امروز از  چغچران،مرکز ولایت غور الی ولسوالی های این ولایت راه های مواصلاتی مشکل بزرگ وحد اقل در سال 4 ماه راه های مواصلاتی مسدود ویا قسماً ارتباط بین ولسوالی ها و مرکز ولایت قطع میباشد ، ناشی از نبود سرک معیاری بوده و این معضل باعث عدم انکشاف متوازن ولایت غور شده است.
اگرچه اوضاع طبیعی واجتماعی در سراسر جهان تغییر منفی نموده (گرم شدن کره زمین ، ازدیاد نفوس ، خشکسالی ، عدم اشتغال،ازبین رفتن ساحات سبز و بحران های اقتصادی) که نمیتوان دیگر با ابزارها و روش های ابتدایی بشری به زنده گی ادامه داد . با در نظرداشت مشکلات جهانی و وضعیت نا بسامان کشور جمع  مشکلات خاص جغرافیای این ولایت (غور) مردم این دیار را هر روز به پردگاه نابودی نزدیک تر ساخته و درحقیقت مردم این دیار زنده گی عادی نداشته و فقط برای زنده ماندن تلاش میکنند . ازطرفی عدم مدیریت سالم دولتی وفساد گسترده دولت مرکزی ومحلی نیز باعث ازدیاد مشکلات و نهایتاً به بحران خاموش انجامیده و حلقه متعصب و مردم گریز دور ارگ  جلو این دهلیز حیاتی (شرق به غرب) کشور ایستاده و مصروف توطئه و دسیسه بخاطر خنثی نمودن این پروژه می باشندتا بحران مرموز ادامه یابد . درطول تاریخ معاصر افغانستان تمام نکات منفی نصیب  ولایات مرکزی بوده و در هردوره این ولایت مورد بی مهری ، نادیده گرفتن و تاخت تاز دولتی قرارگرفته است . با آنهم مردم این ولایت  با داشتن تاریخ کهن و درخشان که امروزه کشورهای همسایه و منطقه به آن افتخار می نمایند ، به همان اندازه مورد بی توجه سران حکومتی افغانستان قرار گرفته است .
حتی به این هم اکتفا نشده است ، دست های مرموزی تلاش دارند تا با راه اندازی اختلافات میان این مردم صلح دوست ، امنیت را که درطول تاریخ جز فرهنگ وعرف این دیار بوده را به چالش گرفته و از این اختلافات و نا امنی ها سدی در برابر پروژه های ملی بسازند ، به همین ترتیب بزرگ راه غرب به شرق درحرف و سروی بماند و جلوی هر نوع انکشاف را در این ساحات بگیرند تا در آینده به نحوی از حضور این مردم درمسایل کل کشوری کاسته شود و از این مردم بعنوان شهروندان دست دو حساب بگیرند . ازطرفی این دهلیز بیشتر جنبه اقتصادی داشته که تحول عظیم اقتصادی دراین ساحات و درمجموع کل کشور محسوب میشود ، بایک نگاه ساده میتوان این تفاوت و نامتوازن بودن کارکرد حکومت را مشاهده نمود،امروزه قیم مواد اولیه  درچغچران دو برابر و در زمستان سه برابر قیم مواد در کابل وهرات است . رفت وآمد مردم از ولسوالی ها به مرکز وعکس آن نظر به وضعیت طبیعی ، سرک های خامه و تخریب شده و نا امن بودن راه ها تا حدود ناممکن بوده و احتیاط لازم را میطلبد . کارمندان دولتی و موسسات نظربه دلایل امنیتی و دشواری راه زمینی ازطریق هوا پیما  به شهر هرات وکابل میتوانند سفرنمایند وآنهم درصورتیکه هوا پیما عوارض تخنیکی نداشته باشد درغیر آن پرواز ها تا زمان نامعلوم لغو است .
60 الی 70 درصد مشکلات مردم این جغرافیا از ناحیه عدم شهراه وقطع راه های فرعی مواصلاتی است . سال گذشته طی خبرهای تلویزیون ملی هرات خبر خوشی درمورد جلسه متشکل از والیان مسیر سرک مرکزی افغانستان (هرات چغچرن کابل) درهرات را شنیدیم ، توافق روی مسیر از جمله نکات عمده این جلسه بود که مسیر این شهراه ازمیان ولایت غور یعنی از ولسوالی های تولک ، شهرک ودولینه گذشته وبه چغچران وصل شود که به این ترتیب ولسوالی های دور افتاده ساغر، تیوره وپسابند نیز میتوانند از این سرک مستفید شوند حتی ولسوالی های ولایت های همجوار نیز بهره خواهند برد . به این ترتیب مسیر شهراه از هر نگاه متناسب و مناسب برای تمام ساکنین ولایت غور ودر کل افغانستان است . اما طوریکه دیده وشنیده میشود هنوز کار این سرک عملاً آغاز نشده چون اختلافات بین سران این ولایت روی مسیر آن آغاز شده و وزارت فواید عامه بصورت خاص و سران تاثیر گذار متعصب حکومت مرکزی از این اختلافات بهره کشی نموده و زمینه عقب گذاشتن این شهراه و سود جوی توام بافساد سیاسی و اقتصادی را در ادارات مرکزی مساعد ساخته یکبار دیگر مردم این سرزمین را در ین عصر  محکوم به این جغرافیای خشک و یخبندان مینمایند . ازسوی هم مشکلات رجال سیاسی ومحلی این ولایت نیز روی این سرک سایه انداخته وباعث دو صف دردو مسیر شده است حالانکه اصلاً دوسال باقی مانده حکومت آقای کرزی از آغاز عملی این سرک خبری نیست ویک امر محال به نظر میرسد  . ولی جای تاسف این است که ما باشنده گان این دیار هر برنامه عمومی و منافع کلی را محلی و صلیقه ای میسازیم در غیر آن مسیر بزرگ راه چه در پلان های گذشته و اصول منطقی پذیرفته شده امروز ،تناسب نفوس و استفاده همگانی مردم ساکن در محلات در نظرگرفته میشود . به اساس این معادله نفوس بیشتر از 50 درصد ولایت غور در ولسوالی های غرب این ولایت ساکن بوده و هیچ عقل سلیم این مردم را به حاشیه نمیراند . اگر چه یکتعداد از رجال سیاسی تلاش دارند سرک هرات الی چغچران را از مسیر مرکزی ولایت غور انحراف داده به سمت شمال ولایت یعنی شمال دریای هریرود که فقط هرات را به مرکز ولایت غور وصل مینماید تا به این ترتیب سرک را از مقابل خانه شخصی  خود عبور دهند .   که دراین صورت بحران جدید و شکاف عمیق سیاسی و اجتماعی را خلق نموده  که عواقب ناگواری درپی خواهد داشت ، هرچند عامل این دودسته گی پوشالی و غیر منطقی بنظر میرسد و ازسوی هم نارسایی فکری سران محلی را تبارز میدهد که نمیخواهند از انزوای جغرافیای خارج شوند ، اما اگر یک لحظه با چشم بصیرت و نگاهی عادلانه و عاقلانه به این قضیه نگاه کنیم راه میانه و مرکزی که مورد استفاده اکثریت ساکنین غور است را بر میگزینیم و نمیتوان سرک را از حاشیه شمالی ویاهم جنوبی ترسیم کرد و آنرا شهراه غورهرات نامید . 
پس درپایان چنین نتیجه گیری میکنیم در این مورد  سران محلی و رجال سیاسی از تعلقات شخصی خود گذشته و از اختلاف و ایجاد مشکلات دوری جویند و منافع کلی غور را که اعمارمسیر مرکزی است بپذیرند از طرفی وزارت فواید عامه مسئله حل شده و فیصله سال قبل 1390 را که جمع والیان و نماینده گان سفارت خانه ها شاهد امضا و نهایی شدن مسیر آن بودند را نباید دست کاری ویاهم سیاسی بسازد . اگر  کارعملی آن را نمیخواهند آغاز کنند که باید آغاز میشد ،حد اقل دلیل عدم آغاز آنرا محیطی و سیاسی نسازند.  سران محلی که خواهان مسیر از حاشیه شمالی این ولایت اند یک بار هم که شده به ولسوالی های غرب ولایت سفر کنند تا با کلیت ولایت خود آشنا شده و حقانیت وموثریت مسیر مرکزی را لمس نمایند  در غیر آن این شهراه که فکرنمیشود در روی میز کار وزیر فواید عامه عملا مطرح شده باشد وفقط از آن در تبلیغات انتخاباتی و همایش های سیاسی استفاده میشود و درنهایت به دلایل نامعلوم هزینه این شهراه برای اعمار سرک های فرعی و یاهم کاذب جنوب کشور به اجرا گذاشته ویا هم به حساب بانکی افراد مشخص انتقال خواهد نمود. ونتایج آن بیجا شدن مردم بسوی شهر ها ادامه ویا هم سریع خواهد شد که عواقب آن در آینده نه چندان دور بحران های اجتماعی در شهرها خواهد انجامید که با هزینه ده برابر این  آن معضلات حل نخواهد شد .