آرشیف

شعر همان است،که سرومغز شگافد بسُخن
از بسی معرکه در مغــــــز، سرآید به دهن
حرف موزون بنگارد ،ز الف تا آن  یا(ی)
بهر هر حرفِ کلامش،مکـــان است وزَمَن
مَـــتن هریک زحروف، بین چه نای دارد
شاعران،بُلــــبُل این باغ و بوستان و چمن
مُتکلّم، سُخن از هرچه که سازد نه عَجَب!
برگ وبال سُخنش همچوشجر،سرو وسَمَن
بوی عطر،آید ازآن غُنچه وهرسا قه وبرگ
هُـــــوش ازسرببُرد،نغریی انـــدا مِ چمــن
لف ونشرِکه دهد،زینت خاص هرمصراع
ببُردازدلِ خواننـــــــــده،همه رنج ومَحَـــن
بهر هرصُنعتِ شعری،چه تفکُّر کار است
این پد یده که رسیده ا ست،ازآن عصرِ کُهن
آن تخیُّل بهـــــرِ شعر،تابع قا نونمند یست
مثل طفلیست ،که زپستان بخواهـــد لبَــن
نظم پرشور،کنــــــــد تازه دماغ ِ من وتو
همچوآن قطره ای خونست براعضای بدن
نوعروسیست همان شعر،که بِکر الفاظش
چونکه خیّاط ازل جا مه بد وختست حَسَن
وزن شعری بدهد،زینت خاص برِمصرع
غیرازآن نیست بهاءش ونسزد براو ثَمَــن
همچوآن گوهـــرآبریخته بُود،مرده بگیر!
رفته ازدهر،بدونِ همه آن غُسـل وکَــفَـن
شعر نا ب ،تیرزند بر دل هرخــوا نا یش
یا بخوشی یا غضب،میشنود اهـــلِ وطن
فی البدیهه گویت ،ای نازنین طبع سُــخن
هد یه ای نازت قریحه،بهتر ازدُرّ عَـدَ ن
شاعران ،درجُستجوی اصل د نیای خود ا ند
زانکه این نعمت رسیده،ازهمان یک ذوالمنن
هرزبا ن آد می، گویای زان ا وزان ا وست
ایبـــــرادر !حرف بیجا برکسی هرگز مزن
شکل دیرین سخن،که زاده ای افکار توست
میبزاید شعر نو،باشد همیش براو رَهََـــــن
نغمه وآهنگ شعرت،بنیه ای شوق ونشاط
مُطربان راگودرآ ئید !،درصفوف ا ین اَ تَن
حیرت انگیزاست غُلغُل، دردرون شاعران
شورا و،باشد ند یم روح وجان وجسم وتن
اتحّـــاد ما،به گِرد علــم وعـرفــان وخَـَرد
میکشا ند هر کرا از عُمق گِلزار و لَـــجَن
(خشنود) از حِدّت گُـــفتار ادیبان ،ممنون
مهرشان ،درسرودرپای دِل انداخت رَسَن
 
*************

این سروده کوتاه، بادامه وبپاسخ شعر زیبا وپر مُحتوای استاد عالیقدر فضل الحق (فضل) «چیست شعر»، تکوین وتدوین شده است و بدوستداران شعر تقدیم است.
(خشنود هروی کهدستانی) .