آرشیف

2014-12-29

عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی

بر همین گُفتهء خود، سخت چه بُرهان دارم

هرمصیبت که رسیده است،زدست خود ماست
هرکه آن زهرچشیده ست،زدستِ خودماست
صلّهِ رحم که بریده ست،زدست خود ماست
خون زهردیده چکیده ست،زدست خود ماست
مغزدرکلّه پوسیده ست،زدستِ خود ماست
رنگ که ازرُخ پریده ست،زدست خودماست
بس خرافات درعقیده ست،زدست خودماست
آهوازدشت رمیده ست،زدست خودماست
بخدا(ج)!غُصّه به دل،اشک بچشمان دارم
زبسی سوزِجگر،ناله به کیــــــــهان دارم
***
ازنفاق است همین جنگ،زدست من وتوست
ریختن خـــون بهررنگ،زدست من وتوست
ماین وهــــــاوان وتفنگ،زدست من وتوست
باختن نام وهم آن ننگ،زدست من وتوست
بودن جاهل والـــــدنگ،زدست من وتوست
چرس وتریاک وهم آن بنگ،زدست من وتوست
عزم وتصمیم وهم آهنگ،زدست من وتوست
این شقاوت دریکـاولنگ،زدست من وتوست
حســــــدوکینه ونیــرنگ،زدست من وتوست
قتل درآن ساحهءسالنگ،زدست من وتوست
درغریبی چکنـــم!ناله زهجران دارم
پیش وجدان،بحقیقت چه پیـــمان دارم
***
منشاءجمله شقــــــاوت وضـــلالت تویی
چون ترانیست ادب،محض رذالت تویی
راشیی ومُرتــــشیی،جرم وجنایت تویی
باعث کُــــندی اذهان وجـــــهالت تویی
چون تومیثاق شکنی،اصل خیانت تویی
مخزن اینهمه بیشرمی وخجالت تویی
نزداین خلق شریف،نفی رضایت تویی
خالی ازحُرمت وآن عِـــزّوکفایت تویی
تونــــدانی که بحقّ،رمز اصالت تویی
ایدریغـا!،که همآن ریشهء بخالت تویی
برهمین گُفتهءخود،سخت چه بُرهان دارم
ساقی میکــــــــده ام ،وَه چه مهمان دارم
***
توکه با مِلّتِ خود،رسم عـــداوت داری
کینه وبُغض بسی،زانکه بغــاوت داری
نخوت وکــبربسا،کَی توقضاوت داری
همچوآن ماست تُرش،نه توحلاوت داری
نه بلاغــــت درکلام،نه فصاحت داری
هرچه داری بدل،ازفــرطِ سعایت داری
نزدحقّ خودتو بدان،کَی توبرائت داری
خودازآن کردهء بیجـــات،شکایت داری
هم زلفّـــاظی منحــــوس،حکایت داری
آن صدارت بخــــدا،کَی تولیا قت داری
همچوآن ابربــــــهار،دیدهءگـریان دارم
رعد وهم صاعقه،درمیغ خودپنهان دارم
***
سوی خلقـــت نروی،زانکه بدیهــا کردی
نهی را،کرده عمل خـــودسری هاکردی
جزنفـــاق افگــنی برگو!نیکی هاکردی؟
عبث آنعُــمرگذرانده ،ستمگری هاکردی
پیش باداررذیلـــــــت،تونوکـریها کردی
بس به آن اهلِ خرد،دربــدری هاکردی
ببین ای بیخـــــــردا!بیمهری ها کردی
همه ازبهرعـداوت ، جانوری هاکردی
خودفــروخته !توچرا؟بربری هاکردی
عوض رحم به اقارب،خونریزیها کردی
گِله از دستِ تــــــو،ای قاتــل ونادان دارم
ازتواین پُرسش خویش،همچو مسلمان دارم
***
بخــدا !ذرّه ازآن کــام،زدنیا نبـــــری
درهمان باغ جنانش،زفواکه نــخوری
نگشاینــد برویت،نه دریــچه نه دَرِی
همه آمال کثیـفت،باخود درگـورببری
چون غـزا پیشروآید،همان بی سپری
پسرت کوبــدسرت،گرچه اوراپـدری
کردی توبهرِهمان نفسِ رذیلت نوکری
حالیـاسوی عواقب،توباحسرت نگری
ایدریغا! که تراهست چنین دربدری
یادی ازکــــوزه بیاور!،وآن …خری
چه گُهــرهازغمت،من بدامان دارم
ناله ازرنج وتعب،بین کماکان دارم
***
آنهمه عِـزّوشرف،غیرت وهِمّت کجاست؟
مسئولیت بهرِآن منصب وسِمّت کجاست؟
مرحمت بهرِهمین مِلّت وشفـقت کجاست؟
درعملهـــات توبگو!حُسن نیّت کجاست؟
غافل ازروزِجــزا،حکمِ روایت کجاست؟
غیر،قُرآن کریم گو!که هــــدایت کجاست؟
افتخاراز عمل نیک ودرایــــت کجاست؟
همچواصحاب رسول،همان رسالت کجاست؟
گرتراعقــــل به سربوده،نظارت کجاست؟
چاره ءمشکلِ ماچیست؟وامارت کجاست؟
من همآنم ،که عجب عِشق به قرآن دارم
بخدا(ج)وبرسولش محمد(ص)،چه ایمان دارم
***
چه شود؟روزی ترا،درصفِ نیـــکان بینم
زانهمه کرده های زشت ،پشیمــــــان بینم
صحفی دربغلت ،درعوضِ هـــــاوان بینم
همچوآن رستم زال،درعرصه ومیدان بینم
هرچه مُشکل که رسد،برتـوچه آسان بینم
شورعشقِ وطنم،در قلبِ خُـــراسان بینم
احمقــــم من اگرت،کــــَودن ونادان بینم
درگلستانِ میهن،بُلبُــــل وباغبـــــان بینم
عوضَ خار مُغیل،سنبل وریحـــــان بینم
کارگر وکوزه گر ومسگر ودهقان بینم
قُلّهِ شامخ بـــابــــــا وپغمـــــــــان دارم
زین ترنُّم وطنین بین چه طوفان دارم
***
خوشم آید،اگرت عشق به انسان داری
کرده برعهدوفـــــــا،سروسامان داری
ماوتوهمنفسیم،وَه چه ریسمــــان داری
چوبرآن بستن رشته هام،توامکان داری
حُسن خُلق برهمه کس دانم،نمایان داری
لاجرم سوزدل واشک توجریـــان داری
با همین سوزش جان،گیتی چراغان داری
برهمه درد ومرض،داروی درمان داری
سبــــدی دربغل،از سنبل وریحان داری
هم بسی رازدرون را توپنهــــــان داری
این منم باتـــو سرِ مِهر،فراوان دارم
شاخهء پرثمرم،وَه چه بـوستان دارم