این شعر را در هشتم مارچ سال 1391خورشیدی به مناسبت روز جهانی زن سروده بودم. چه شایسته است که امسال نیز آن را به زنان جهان، (خاصه زنان زحمتکش و داغدیدۀ میهن) تقدیم کنم؛ امید که قبول خاطر افتد.

 

 

شکوفه ‏زار تنت،
از چشمه ‏سار ابدیت،
سیراب شده –
و روح پرغرورت،
هستی بیکرانه را،
پرکرده است.
تصویر مغشوشی،
که از سرشت پاکت،
در عقل محدود دیروز،
نقش بسته بود،
با جنبش نوینت،
دوباره،
نقاشی خواهد شد.
بدون تو،
جسم و روح انسان،
پریشان است.
آری!
زنی؛
برابر با منی؛
انیس دل-
و آرامش جان و تنی.