آرشیف

2014-11-18

مولانا کبیر فرخاری

تا ببافــم تار و پــود خــامــه ی کبـک دری
طــوطــی طبعم بگیرد شکـر از جام هری

می درخشد درسپهر لاجوردین چون چراغ
آبــیار تک درخــتش دست لطــف رهبری

در دبستان هــنر پــرورد طــفـل روز گــار
رودکــی اســتاد دانشــگــاه انسـان پروری

در عــذوبت شهــد باغ خلد گردد منـفعــیل
گــر بکــام دل چکــاند قطره آب از ساغری

نغمــه ی داود را بخــشد نــوای دل پــذیـــر
کــلک معنی را سلیمان مــی برد انگشتری

جبهه ی کاخ ملل خورد است مهر فارسـی
شعــر سعــدی را بر افرازد لـوای سروری

نــرد بــان راه فــردوسیست تــا بام سپــهر
نقد (پروین) می برد کابین به ماه ومشتری

بکرمعنی را دهد صائب طرازگل شگفــت
بر عــروس نظــم آمــوزد رســوم دلــبـری

چیره دستی ها کــند در بزم اورنگ بـــیان
آن خــــدیــو بلــخ بامــی در مــقــام داوری

چــون سهیــل آسمــان آرد پیــام تاجــکی
از هــمــای بــام مــا آیـد سفـــیر شهــپــری

آفــتابی ســر کــشد گــر از گــریبان سحر
کــی شــود پنهان بــدو انگـشت،مهر خاوری

کج نگــر خــرم ستیزد با کلام چون گــهر
مشکل است گیرد ز دریای خروشان گوهری

جز درون تیره و تاریک و چــرک لایزال
رامـــق بیــچــاره را نبــود دلــیل دیــگــری

آتش کین هر چه افروزی تو نمــرود زمان
تــخــت گــل گــردد به ابــراهیم کــید آذری

نیست جایت کمترین ، در بستر کـاخ بلند
بیشه ات بهــتر کــه بـاشــد دامــن خاکستری

نیست (فرخاری) ز کهتر در جهان چشم امید
مــی کند مشاطــه گیسوی سخــن را ابــهری