آرشیف

۱- اگرچه کمک‌ها از سوی موسسات کمک کننده ملی و بین‌المللی به ولایت غور رسیده و به مردم توزیع گردیده، ولی به دلیل سقوط یکبارگی دولت، خشکسالی و قطع کمک‌های جهانی و بیکار شدن هزاران کارمند دولت و موسسات، فقر و گرسنگی مشکل جدی و نگران کننده می‌باشد. خصوصا با رسیدن زمستان و مسدود شدن راه‌های مواصلاتی در غور، بسیاری از مردم با گرسنگی ومرگ رو بروهستند و کمک‌ها نسبت به نیاز و مشکلات مردم ناکافی است.
ما ضمن قدر دانی و تشکر از همه موسسات ملی، بین‌المللی و دولت‌ها، خواهان توجه جدی و کمک‌های بیشتر موسسات بین المللی، ملی و کشورها، به این ولایت هستیم، در غیر آن در زمستان پیش رو، ما شاهد تلف شدن مردم به‌ خصوص اطفال و زنان خواهیم بود.
همین اکنون اطفال و مادران زیادی، به سوی تغذی دچار شدنده‌اند. حتی بعضی خانواده‌ها مجبور شدند اطفال و اجناس خانهٔ خود را به به فروشند بگذارند و درسرک‌ها در زمستان سرد غور بخوابند. بسیاری از خانواده‌ها، به خاطر نبود کار، نداشتن عواید و بلند رفتن قیمت‌ها توان خریدن مواد غذایی و سوخت ندارند.
۲- خوش‌بختانه به اساس تلاش و دادخواهی، بعضی از مشکلاتِ یگانه شفاخانه ولایتی غور به شمول پرداخت معاش چهار ماههٔ کارمندان، برق و مواد سوخت به همکاری موسسات بین المللی، حل گریده و هم‌چنان معاش سه ماهه کارمندان کلینک‌هاو شفاخانه‌های ولسوالی‌ها از طریق دفتر موسسه همکاری انسانی که مسولیت ارایه خدمات صحی را در غور دارد پرداخت شده و مواد سوخت به کلینک‌ها توزیع شده، ولی هنوز معاش سه ماه دیگر تمام کارمندان صحت به شمول شفاخانه ولایتی پر داخت نشده و در بعضی مناطق، مردم به خدمات صحی به ولسوالی ها و محلات دور، دسترسی ندارند و شفاخانه وکلینک‌های ولسوالی‌ها به کمبود جدی دوا و امکانات روبرو هستند. خصوصا با رسیدن زمستان سخت وطولانی غور، و اینکه بسیاری از مردم به دلیل فقر، توان خریدن دوا برای مریضان خود را ندارند. خصوصا اطفال و زنان حامله نیاز جدی به خدمات دارند، هم‌چنان شفاخانه کوید۱۹ و تداوی متعادین در بی سرنوشتی کامل قرار دارند و هیچ امکانات در اختیار ندارند. درحالیکه با شدت گرفتن دو باره کرونا، خدمات صحی در اینجا یک نیاز جدی است. ما خواهان توجه جدی موسسات بین‌المللی در این باره هستیم.
۳- در حالیکه آمار قتل‌ها در ولایت غور نسبت به چند ماه قبل کمتر شده وطی این دو ماه تنها یک مورد قتل هدفمند از سوی طالبان در ولسوالی شهرک داشتیم که نصیر احمد وکیل زاده مدیر جنایی سابق این ولسوالی در خانه‌اش توسط طالبان کشته شد، ولی متاسفانه هنوز نیروهای نظامی و کارمندان سابق دولت، اعضای خانواده‌های شان و مخالفین سیاسی طالبان به بهانه‌های مختلف زندانی و مورد آزار و اذیت قرار می‌گرند که طی دو ماه گذشته ما شاهد چندین مورد زندانی شدن وجلب نیروهای نظامی، کارمندان دولت و اعضای خانواده‌های شان بودیم. زندانی شدن پنچ بار عبد‌الحکیم هشتاد ساله پدر محمد ظریف آزاد فرمانده خیزش‌های مردمی در ولسوالی دولت‌یار یکی از این موارد است. دو نفر همین اکنون از خیزش‌های مردمی قریه صوفک مرکز غور بنام‌های ضیا‌الدین و وزیر در زندان هستند و بسیار‌ی‌های مجبور به فرار از غور شدند.
۴- طی دو ماه اخیر یک رسانه دیگر در غور بنام رادیو فیروزکوه به دلیل مشکلات مالی، تخنیکی، فرار خبرنگاران و نداشتن آزادی برای فعالیت های شان، بسته شد و تعدادی۳۰ خبرنگار و کار مند رسانه‌ای مبجور شدند از غور فرار و به ایران یا به ولایت‌های همجوار بروند. بعض افراد، خبرنگاران وفعالین مدنی، به دلیل نشر مطالب و گزارشات، مورد تهدید، زندانی کردن و مورد بازر پرس قرار گرفتند. فضای مدنی و رسانه‌ای، در غور بسته است. بعد از سقوط از چهار رادیو خصوصی در غور دو رادیو و تمام رسانه‌های چاپی مسدود شد و دو رادیوی دیگر نیز مکن است بسته شود و مردمی که درغور زندگی می‌نمایند در فضای اجتماعی نمی‌توانند دیدگاه و نظریات خود را آزادانه بیان کنند. در صورت نشر مطلب، مورد تهدید یا زندانی می‌شوند.
۵ – تمام نهادهای جامعه مدنی، حقوق بشری، نهادهای زنان و انجمن‌های صنفی تا حال مسدود هستند و هیچ فعالیت مدنی در این ولایت به شمول اعتراض‌ها، صورت نگرفته و اکثر فعالین مدنی به دلیل تهدیدات مجبور شدن غور را ترک و به ولایات دیگر افغانستان بروند. تنها دو نفر از فعالین مدنی با خانواده‌های شان موفق به بیرون شدن از افغانستان شدند. تمام فعالیت مدنی و حقوق بشری فعلا درغور بسته و فضا و زمنیه فعالیت وجود ندارد. طالبان نیز هیچ تعهد وباوری به این فعالیت‌ها ندارند.
۶ – سال تعلیمی متاسفانه بدون حضور شاگردان پایان یافت و تاآخر سال، مکاتب و موسسات تحصیلات عالی به روی شاگردان بخصوص دختران مسدود باقی ماند. این یک حق مهم انسانی است از نهادهای بین‌المللی، دولت‌ها و طالبان خواهش‌مندیم تا به این موضوع توجه جدی داشته باشند و زمینه رفتن همه بخصوص دختران را به مکاتب و دانشگاه مساعد سازند.
۷- زنان که بیشترین صدمه اقتصادی، اجتماعی و روانی را بعد از سقوط دولت دیده‌اند، از تمام حقوق اجتماعی، سیاسی و مدنی شان محروم هستند. غیر از بخش صحت در دیگر بخش‌ها نتوانستند به وظایف خود برگردند و بسیاری‌ها در خانه به شمول شاگردان ومحصلان، زندانی شدند و به مشکلات‌های جدی روحی و روانی دچار شدند و بعضی از آنها به شمول پولیس‌ها‌ی زن، کارمندان دولت و فعالین حقوق زن مجبور به ترک غور شدند و تنها رییس امور زنان غور موفق به بیرون شدن از افغانستان شده است. فعلا زنان به طور قطع از دسترسی به عدالت محروم هستند. هیچ مرجع و مکان برای آنها با رو برو شدن به هرگونه خشونت وجود ندارد. طالبان بسیاری از خشونت ها در برابر زنان را خشونت نمی‌دانند و حق مرد می‌دانند.
۸- به دلیل مسدون بودن بانک‌ها، بی‌ارزش شدن پول افغانی، نبود قدرت خرید برای مردم کسب و کارهای خصوصی در غور خیلی صدمه شدید دیده است و به سقوط روبرو است، ولی بر عکس، طالبان امسال مالیه بیشتری از این کسب و کار ها گرفتند و بار ها از آنها بخاطر مهمانی‌ها، کمک به مدارس و اخیرا بخاطر پل کمنج که دو بار در سال قبل از سوی طالبان انفجار شد پول جمع آوری کردند که این کسبه کاران به مشکل جدی روبرو هستند. ما امید واریم تا اداره محلی از این کسب کارها حمایت کند و فشار بیشتر نیارورد، تا آنها مجبور به ترک شغل شان نشوند.
۹- اگرچه جمع آوری پول و مواد سوخت نسبت به گذشته کمتر شده است، ولی هنوز در بعضی مناطق باوجود مشکلات شدید و روبرو بودن مردم به فقر، طالبان از مردم پول ومواد غذایی جمع آوری می نمایند.
۱۰- بعضی انتقادها ونگرانی‌ها از توزیع ناعالانه از روند کمک‌های بشر دوستانه از سوی مردم ابراز شده است. از روند ناعادلانه توزیع کمک های بشر دوستانه شکایت دارند. امید واریم موسسات ملی، بین‌المللی و اداره محلی در این باره توجه و نظارت جدی داشته باشند تا کمک‌ها به افراد نیازمند برسد و باعث تشویق و حضور بیشتر کمک کننده گان به غور شود.
11- برکناری تحصیلکرده‌ها و مسلکی‌ ها
طالبان اکثری افراد تحصیل‌کرده، مسلکی و باتجربه را از ادارات دولتی برکنار کرده و به جای آنها فرماندهان و افراد خودشان را که غیر از تجربه جنگ تحصیلی ندارند و بعضی شان هم تنها شاید اندکی دانش دینی داشته باشند تعیین کرده‌ اند. اینها کدام دانش و تجربه‌ی مدیریت ندارند. بیشتر امکانات ادارات دولتی بخصوص در ولسوالی‌‌ ها غارت شده و سیستم اداره نابوده شده است. سخت است توقع داشت این افراد با وضعیت فعلی بتوانند کاری برای ارایه خدمات به مردم انجام دهند.
حکومت داری عرضه خدمت به مردم است نه حواله بالای مردم.
رسیدن بیشتر کمک‌های بشری به غور، توزیع عادلانه کمک‌ها، تامین امنیت، متعهد ماندن طالبان به عفو عمومی‌شان و احترام به حقوق شهروندان از مهم ترین خواست‌ها و نگرانی ما است وتوجه همه سازمان‌های ملی، بین المللی، دولت‌ و مقامات طالبان را می‌خواهیم، تا در آینده در وضعیت بهتر قرار داشته باشیم و از بدتر شدن وضعیت انسانی جلوگیری کنیم.