آرشیف

2020-10-11

رفعت حسینی

مثل همیشه بود

دیشب صدای باران

اما

چیزی به سان کودکیم با خود داشت

چیزی ز عهدِ پیری و مرگ من

دردوره های دیگر.

(())

دیشب صدای باران

روییده از گلوی غم وانتظاربود

وزقصه های گـُمشدگی لبریز.

(())

دیشب صدای باران

پژواکِ دردِ نامتناهی

تنهایی ستمگر و ژرفی بود

بوی جهانِ تلخِ مرا می داد.

(())

دیشب صدای باران

کوهی زخستگی جان

صد دل

شکستگی بود.

آلمان

دوهزارودوازده