آرشیف

2014-12-22

دوکتور نصیر ندا

دیار آشنا

آشـــــنا اسـت در جهـــان ایـن نـــــام مـن             در بـیـــــان دوره هــــــائـــی بــس کـــهـــن

مــن کــــه پـــیرم عـمـــر دارم در هــزار            پـــر زبـــار است قــلب مــن از یــــادگـــــار

گشتــــه پــرورده  بــــــه آغـوشـــم زیــاد             راد مـــــــــردان ؛ آگـــهـــــان زنـــده یـــــاد

خــوش در خـشـــید ست اینجا در جهــان             زرتـــشـــت نیـــک کــــــــــردار زمـــــــان

داده  بــــــودا؛ افــتــــخــــارم بســــــــیار             بــــا نمــــود جــــــا ویـــــدانـــــه شــاهــکار

شــــرق وغـــرب آسـیــــارا مـــــرز دار             خـــلق هــــای پـــــر شجـــاع ایـــن دیــــــار

ثــروت فــــرهــنگ مـــــن  دارد غــــنا              ایـــن جهـــــان را مـــــن دیـــــــار آشـــــنـا

عــاشـــــقــان ثــروتــم بســـیــــار بـــود              گـــاه معـشــوقـــان بــــه قلـبـــم رهــگشــود

مصــریــان را لعـــل هــایــــم لاجـــورد              کـــرد بـــه ســـویــم رهســــپار ورهـــنورد

راه  اســـکـندر ز این ســــو میـــگذشت              آن غــــرورم پــــــای فــخـــــر او شــکست

چنگـــیز وتیـــمـــور بـه این پهــنائی من             خــاک ره گشتــــند به این ســــودائــی مــــن

ســــده هــا است کــه شـــدم افسانـــه وار             در غــــــبـــار تــــیرۀ   گشــــتـــم حـصـــار

انگلــیس وروسیـــئــی  همـتــــا ئـــی آن              بـــــر هـــــوائــــی آرزو دادنــــــد جــــــان

آسمــــان از بــهـــر غـــا رت ســوی من              تـاختـــند بـر شهــــر وده هـــم کـوئـی مـــن

جستــجو کــردنـد بــه ایـن ویـــرانه هـــا             تــا کــی؟ مـــانده شـــایـــدم گنــج بـــه جـــا

بــر تجــــاوز مشـــت آهـــن کـــوفـــتــم              روح شـــا نـــرا در بـــــد نهـــا  ســـوخــتـم

آمـــدند بــــازم زننـد نیـــشـم چــو مــــار             روز مــــن را مثــــل شـب کــــردنـد  تــــار

هـمچـــو دل بــــودم  میــــــــان آسیــــــا             پـــاره کــــردند رفتــــــه خـونـــم بـی بهــــا

ســــالهـــا است  میــکنند ویـــرانـگــری             نیــست  مـــــن را صــاحـبـــان ورهـــــبری

هـــرچــه خــواهـند میـکنند بر من همان             کــس نــبــوده تــــا کــه گیـــرد زو عنــــــان

بـــر بقـــایـــم میـــدهـــــم جــان وسری              داد خـــواهــــم؛  درسهــــــــائی دیــــــگری

اروپــــــــــا  را  داده ام     درس   ادب              آمــــریـــــکارا نیــــــز نــبود زیـــن عجـب

لیک حـــالا بـا کـــی؟ گـــویـــم راز دل              مـــن زدستــی بـــی کســـی گشــــتم خــجــل

بیــشتـر از دیـــگران بــر مـــن جـفــــا              کـــرده است فــــرزنـد مــــن بـــر مـــن روا

میـــزنـند آتـش بجـــانم ســـا لهـــــا ست              محـو کــردند هـــرچــه بــا مــن پــربهـا ست

بـر نفـــاق وفــتنـه وآشــوب خــــویــش              فــــقـــر وبیـــداد وســـتــم  دارنــــد هــمــیـش

رفــته از دست  آنچـــه داشتـــم قــرنهـا              مــانــده بــرمــن کـــوه ودشـت و ســنگ هــــا

بـــاغ وبســـــتانم همــــه دارند خـــزان              رنــگ زرد وبـــی زبـــار انــد خــــاکــــــدان

آریـــا بـــوده ام خــراســـا ن گشتـــه ام               چـــنــد قــرنیـست  افغــا نستـــان گشـــتــه ام

مـــــن نــدانــم بعـــد ازیــن نــام مـــرا              تـــا چــــه نـــامنـــد بـــام وهــــم جــــام مــرا

کــابل وری را چــه گــویــند بعـد ازین              بــلــخ وغــور وغــــــزنـه وبســتــــان زمیــن

عضو عضو مـن جــدا گشــتـه زهــــم              جــــای فــخــــری ســـــر بــه پـا دارم خــــــم

مـی تبـم در خاک وخون هر روز وشب              از تمــــدن قـــرنــهــــا   مـــــانـــــد م عـقـــب

شـــان وشــوکت عــزتـم بــر بـاد رفـت              آن شـــکــوهــــی تــــاریخــی از یــــاد رفــت

صــاحــبــانم أهـــرمــن گشتسـت حــال             جــــائــی شــیــران را نمــــوده پـــر شـــغـــال

نغمــه دیــگــر بــه گــوشـــم ســردهـند              بــر زبـــانـــم حــــرف نـــا آشـــنــا دردهــنــد

گــوش مــن را کـی نوائی از خود است             جـــــز زمــــدح د یگــــری    دیـــگر پــرست

آرزو دارم کـــه شــب گــــردد سحـــــر             آن شــکــوه وفــــخـــــر را یــــابـــــم زســــــر

مــن شــوم بیـــدار از خــواب گـــــران             پـــــــر زنــــــم بـــر ســــوی اوج بـیـــــکران