آرشیف

 
 ( دی به شبنم گریهء ما نوگلی خندید و رفت )
 (از زبان اشک هم دردی دلی نشنید و رفــت )
  
 

ساحل امید

 
  
د وش اشکم ره زنان با آه دل ببرید و رفـت
چون گهر از دیـدهء من پیش پا ا فـتیـدورفت
 
شعلهء  جانسوزغم برجان ودل افتـــیده بـود
نــا لهء دل رامـــیان آتـشی نشــنید و رفـــت
 
ره گشودازچشم من درنیمه شب سوی سحــر
صبحدم برروی گل چون شبنمی خندید ورفت
 
دامنم از دانــه هــای اشک مــن بـا لنــده بـود
نا گهان دستی صبا, وان دانه دانه چید ورفـت
 
قطره هـای اشک جـــاری دامن دریا گرفــت
عا قبــت در سا حل, امید ها پیچیــد و رفــت
 
آه ســرگــردان مـن انــدر پــی اشکی تـــری
وادی گم گشته گان را هرکجا پالید ورفـــــت
 
این چه حکمت بودکزفیض وجود اشک من؟
عشق آمد,جلوه کردو حا ل دل پرسید ورفـت
 
حاصل مقصود گرخواهی(عزیزه)سعی کــن
هرقـــدم درزندگی باید نیکو سنجید ورفـــت
 
 
٢٩/٩/٢٠٠٩

 طوفان غم

 
 
رنگ و بوی این گلستان را کسی دزدید ورفــت
تــازه گلهای بهــارش دانــه دانــه چیـــد ورفــت
 
جــای گــل آتش نهــاد انــدر ســرا پـــای چمـــن
هر طرف تخم نفاق و دشمنــی پاشید ه و رفــت
 
آتش طــوفان غــم بس لانه و کــاشه  ســو خــت
تگ, تک اهل چــن با سو ختن , نــا لید ورفــت
 
در فضای دود و آتش بــار ایــــن  ویــرا نه هـا
نخل امیــد ی سعادت از الــم  خشکیـد و رفـت
 
د ست بیداد  فلــک  عمریســـت در این آستــان
دامن مهــر و مروت را همه بر چیــــد و رفت
 
مــرغکــان ایــن چمــن از آشیان  ناز خو یــش
همچو بسمل هر کجا پرپر زنــان افتیـــد و رفت
 
مهر و ماهش را کی دزدیده(عزیزه) کین چنیـن
روشنا ئی هم از این  کا شـا نه  دل ببرید ورفت
 
٦/١٠/٢٠٠٩