آرشیف

آمده ام بنویسم که وطنم را ابرهای سیاه پوشانیده است!

دیگر از روشنی، برف و باران خبری نیست

دلم برایت میسوزد وطنم

باورکن دیگر به تو نمیبالم، دیگرنمیخواهم دروغ بگویم که کشور و ملت با فرهنگ هستیم، دیگرنمیگویم ما تاریخ چندهزارساله داریم، دیگر از مولانا و ابوعلی سینا نمیگویم

حالا نام من باطالب و ملاهیبت الله و تروریست گره خورده است، حالا مارا بنام دشمن انسانیت میشناسند،

حالا برمن تمسخرمیکنند، من زاده سرزمین بی فرهنگ و خشونت هستم اما دلم میسوزد نه بخاطرخودم، نه بخاطر چور وچپاول و فساد

نه بخاطر نام بدکشورم

بخاطر سربازان فروخته شده ، دلم میسوزد که هر روز کشته میشوند، دلم برای طفل های که در انتحار و راکت قربانی شدند و می‌شوند !

برای کودکان روی جاده و برای عروس و دامادی که با هزار فقر و بدبختی جشن آرزوهایشان را تدارک دیدند و دریک چشم بهم زدن همه امیدها وعزیزان شان را به خاک سپردند ، وجودم از این همه بی تدبیری، و بی پروایی و فساد میلرزد

دلم برای ملتم خون است ، که بیگانه ها درباره سرنوشت شان تصمیم میگیرند، دلم برای ملتم خون است که عمرشان در انتظار و امید فردای روشن سپری شد در اینجا دیگرهمیشه

شب است وصبحی وجود ندارد

دلم برایت میسوزد وطنم…

نویسنده: مسیح (اعظم)

فرستنده: محمدعثمان نجیب