فقط سوزم را آتش ویرانه میداند
فقط دردم را مرغ لانه میداند
به مستی بگذرم از پیش مردم 
نداند چه آهیست که دردلخانه میسوزد
به شادی قصه گویم بهر اطفال
به حیرت افتم که هوشیارم مرا دیوانه میداند
به گفتارم فلک پخته گردد چو پولاد
ولی حیف که خود جام وناپخته داند
به مردم چو بلبل بررخ گل نمایم آشنائی
ولی جانم همه مرا مثل خود بیگانه میداند
فقط بانگاهم بنگرم بردوستان
چه حیف است که مردم مرا دیوانه میداند
به غوغا گر سرود عشق خوانم به عشاق
ندانم چرا درد دلم بی پایه میخوانند
به داستان غم انگیزم پایان بخشم 
فلک مرا بی سروسامانه میداند

 

با احترام زحل عظیمی غوری نگاه