آرشیف

2014-12-10

عبدالغفور غوری

جام غــور

ر یـز جـا  م د و سـه ا م  تا  بـشکــنــد خـمـــا  ر مـن        تا ر و م بر یا د « فـیرو زکـوه » و«ا لله یا ر» من
فـخـر مـا و فخــر مـیهـن «جا م » پـر نقـش و نگـا ر        سر بـلـنـد با د ا بلـنــد بـر د  ا  من کـو هـسـا ر مـن
لـعـل می ر یـز د هـر یر و د م بـه جا م مـا هـمـیـش          کا م ما خـشک و بر د بهـر ه ا  ز ا  ن ا غـیـا ر من
غـو ر و با م  ما بر یز د قـطـر ه هـا ی خـو ن ز د ل         تـنـد یسـم  بر خا  ک ا  فگـنـد  د شمـن مکـا  ر من
آ ن جهـا نگـیـر ا ن هـمه بیچـا ر ه شـد بر خـا ک ما          نا خـلـف ا حـفـا د  گـشـته مـا یـه ا ی آ  ز ا  ر من
شـیـشـه هـا بشکـن  و پـر کـن قــد ح «هـمـتِ » مــا         گـو ش کـن ا ید و ست امـشـب لحـظـهً ا شعـا ر من
کـا م مـا  تر کن « مـصد ق » کـه ز مـا ن میگــذ ر د        پر ز می کن با د ه ها بید ا ر کـن « ا حـرا ر » من
با خــد ا بـا  ش  و به گـفـتـا  ر منـم خـر د ه مگـــیــر       عا لـم ا لغـیـب خو د بد ا ند ا ین هـمه کـر د ا ر من
پشت ا ین و آ ن چه گر د ی لحظه ها ر ا خو شگـذ ر        نه کسی  ر فـته ا سـت آ نجـا نه پس آ ید  یا ر من
گـر ه  هـا ی  د ل من  ر ا بگــشـا سـا  ل  نـو ا  ست        ر و نـقی د ه یا  ر ا مـشـب  گــر می  با ز ا  ر من
تا سحـر گـه قصـه گو ئیم سـر کـشیم  پـیـما نـه هــــا         پر شـو د پـیـمـا نـه  ا  م با قی بو د یا  د گـا ر من
جشن نو ر و ز وبها ر ا ست د خترا ن د فچـه ز ننـد         سـمنک کـفـچه  ز نـد  تا به  سحــر د لــد ا  ر من
سیر و سر که سیب و سنجد هم سما ر ق خـو ا ن ما         پــر مــز ه سـبز ی  سـمـنک  بــر کـت بهـا ر مـن
«غو ری» ا مشب با ز میخو ا ند بـیـا د جـا م غـو ر
کـا ش بو د ی تا  نو ا ختی  پنجـه ً د و تــا  ر مـــن