آرشیف

——————————————
 
سودا زده ای عشق تو ام ،از دل خبرم نیست
وزآتشی هجر،قطره ای آبی در جگرم نیست
غـــــمگین نشود دل،که هــزار بار تو کُشتی
والله قسم است شوق چمن را  ،گــُــذرم نیست
شبهای سیه ،همچو دو زُلـــــــفان خـــم وپیچ
گـــــردانده مُدثـّربخــــودش ،ذرّه اثرم نیست
پیمانه گرفتم ،ز فراق تو بهر جای بخــیا لت
افتید ز یَدَم،زانکه تــــوانایی بــــــــبرم نیست
مُشتاق چنان شُـــــد دلکم،جــای عجب نیست
من خود بسی گُفتم ،که عُصیان به حرم نیست
هُشـــــدار !که مارا نبُود مطلبی جــــــــاهی
آن بِه که تو دانی،کـــــزان چیز خبرم نیست
خـــــــورشید صفت ،نور فگنی اینسو آنسو
چون سایه درآن محوشـــدم،هیچ اثرم نیست
سوزد زغضب در همه جا ،رشک رقیبا ن
هـــر فتنه که خیزد ،بخدا پروای سرم نیست
شِکوه نکند قـــــلب وفـــادار ،ز جفـــا ها ش
بیصبری و بیحرمتی،ارث از پـــد رم نیست
فرمان که ز لب آیـــــد از آن قلب جفــاجوی
قـُـــربان همان لب شده ،تا ب کـــمرم نیست
مـــــردم همه پُرسند ،که خشنود زچه هستی
گــــویم بـــتوای چشم ترم ،همسفرم کیست؟
برهـــــوت جفارا برسا نید از من خطا بی
زان سوزش جانـــباز،بخدا اشک ترم نیست
در وادیی پــُرخَــــوف و بلا و ستمی دهـــر
جز دوزخیان بین،که دگرکس نوکرم نیست
با صبر و تحّـُمل بکَـــــشَم با رِ ملامـــــــت
افسوس که در جنب من هم یک پسرم نیست
نه خیر!غلـــــط گـُفتـــم،ببخش ای پسرِمن !
حیف است که اکنون ببرم،آن مادرم نیست
تا قصّه کنــد ازآن راه طویل عـــــد مم را
در هر قـــد مم خَصم، ولی آن سپرم نیست
من کرده غــــــلط بار دگــــر، کاین بگــُفتم
صیــّا د اجـــل گیردم ،آن با ل و پرم نیست
پوستکنده بگویم سخن ازعشق خود ایجان!
برکَندَن این جان ز تنم ،  تیشه وتبرم نیست
گُستاخی کند اینــــدل بــا لِنده ،چـــو مجنون
جزلیلی یی من دان! ،دیگر لعل وگُهرم نیست
(خشنود! )تو بجا آر! ،همان سُجده ای شُکرش
شُکراست هزاربار،که آن گــوش کَـرَم نیست.
———————————-
 
مورخه ای اول میران 1364 ه.ش.
عبدالکریم  (خشنود هروی کهدستانی ).
مقیم شهر کییف – اوکرائین.