آرشیف

2014-12-27

نجيب الله صبا

توهمان تسلی این دل رنجور منی

 

تـو هـمـان مـلکـه و رضـیـه ای غـور منی
تـو هـمـان تـسـلـی ایــن دل رنـجــور مـنـی
 
تو همان چهره نازی که به هـر دور زمان
تـو هـمـان نـقـشـه و سیـمای میناتور منی
 
تو همان نـغـمـه خوشی تو همان راز قدیم
تـو هـمـان پـرده هـای ساز فـولکـلور منی
 
تو هـمـان نام عـزیـزی تو هـمان قـوت دل
تـو هـمـان مرحـم کـه بـر زخم ناسور منی
 
تو همان عزت و اشرف توهمان نام قـدیم
تـو هـمـان قـوت بــازو یا همان زور مـنی
 
تـو هـمـان تـرنـم ، عـلاقـه و شـوق مـنـی
تـو هـمـان تـبـسـم، زمـزمـه وشـور مـنـی
 
تـو هـمان افـتخـار زنـدگـی و مرگ «صبا»
تو هـمان هـمـوطـن، هم کیش وهم گورمنی
 
 

دوستان عزیز من شاعر نیستم ولی یکبارگی قلم را گرفتم واین چند مصراع را سرودم، اینکه چرا خود را درین اقدام اجازه دادم؟ خودم هم نمیدانم، بازهم به تمنای اینکه بزرگان شعر وادب از کاستی های که دارد بگذرند.

با احترام