آرشیف

در بیابان وسیــــــــــــیع بی آ ب و نـــــان             کن تصــــوّر خود دمــی در آ ن  میــــــــــــان
آفتــــــــــاب سوزان،زمین همچون تنـــور            چون حطب سوزی ، بریزد اشــک شــــــــور
العطـــــــش گویان،دوان پویــــــــای آ ب              تا شـوی با حــوض کوثــــــــر اقتــــــــــــراب
نی، نیابی زود این را ای پـــــــــــــسر  !              تا نــریزد هر چه هـــست، در آن جــــــــــــگر
دور تو پــیچـنــد ، چه باد ها پیچ ، پیـــــچ             دیده گرددتیــــره، دیـــدن هـــیچ ،هــــــــــــیچ
چون غــبار، بلا برنــدت تا ســــــــــــــما              باز گــرداند ، زمینـــــــــــت ســـوی مـــــــــآء
لیک ، فرسنــگـــهــابه پیش روی تـــــــو             آرزو داری ، بشـــــــــویی روی تـــــــــــــــــو
لنگ لنـــگان میخــزی روی شـــــــــــکم              سجـــده ءشـــــــکرش گــــــــــــــزاری دمـــبدم
تا همــــین جــان است ترا انــــــــدر بدن              خود همیخــواهی رهـــــا از خــــــــویشـــــــــتن
جور و آراز جــــــهان بیــــــــــــــدادگــر              عجــز خــود کن اعــــتــــراف با دادگـــــــــــر!
او حــمــــایت میکنــد ، جــــــــان تـــــرا              جـــآن پـــر هــیــــجــان و ایــــــــمــان تــــــر ا
شـــکــر ِلـلّـــه حـــامی بیــــــچـــــون را              غایب از دیــــــــــــــــده و آن مکـــنــــــــون را
میــــرســـدهــر لحـــظه بر امــداد مـــــا              شــــکر اورا کــــرده انـــــــــــد اجــــــــــداد مـا
میرســد بر هــر کس ،از وی آن مـــــد د              نعمتـــی او را نیست شمارش ،نیــست عــــــد د
ســـالهــا بگــذشت و قــرنهــا میگـــــذرد             درد ایـــــّام فـــلـــــب هـــا را مـــیــــــــــــــَد ر د
آ ه میـــخیــزد ، بـــهــر گوش و کنــــــار             از همین جوش و. خـــروش است و کــــــار زار
کـــار زار زنــدگی در این زمــــــــــــان               میکنـــد او فـــرد فـــــرد را امتــــــــــــحــــــــان
مــمتــحن او ، و مضــــمـــون تو دیـــــن            عـــــادل و قــــــهــــّــار باشــد باالــیقـــــــــــیــن
ســـر فــرازی را نصــــیب آنگــه بـُــود               که شـــفـیـــعــت، حضـــرت آن شـــــــــه بُـــود
مـُــصـــطــفــی گویــــان روان در راه او             آن درودت میــفــرســـت ، بر جـــــــــــــا ه او
روز محـــشــر اوست ،  شفــیع موءمنان           انتـــظازر شان با شـــــــــد آن باغ جـنـــــــــا ن
هر که با دارالــــفــرار ، الفت گـــــرفـت             یا به ســـیم و زر او، شفقـــت گــــــــــــــــــرفت
کی ، او بینـــد غـــیر خود  و سیــم و زر            از غــرور گــویـــآ کشـــــیــده بال و پـــــــــــــر
نخوت و حرص و دغـــا شد همــرهـــش            آن بلیـــس در زندکی کـــرد گمــــــــــــر هـــــش
خیره بیند او بــهر یک نــــــاتـــــــــو ان             گــر چه باشد پـــِرو یـــــا او نـــــــــــو جـــــوان
تا نخــواهــد کس از او یک حُــــــبــّه ای            قــطــره ای زان روغــنش  از َد بــــــــــــّــه ای
رفــعــــــت دیــوار دور خــــــــــانه اش              کــــرده اخـــــفـــــاءگــوشــــــــه ای کاشانه اش
چـــشم او را کــــور کـــرد آن عــادتــش            هــمجـــــــواران زیــر بــــــــــار منّـــــــــــتـــش
در مـیـــا ن شــان همــیش بـاشد ســتیــــز          هر یــکی بـــرده دو دست بر تــیـــغ تــــــــــــیـز
دشمن انــســآن بــُود دیـــــــــو لــعـــیـــن            کــاین بـــشر در دست او گـــــردد رهــــــــــــین
می فــــــریبــد هــر یکـــی ما را بــخـود              گــاه به پشــت زیـــور و گــــه پشــــــــــت مـــُـد
تیــره گــردانــد حــواس و خصـــلتـــــت              تا نبیـــنی عــیب خــود در فـــــــــطــرتـــــــــت
هــر زمــان کــاو با فــریب رامت نمــود             رخنـــه  بر آئیـــن اســـــــــــــلامــــت نمـــــــود
تو بدان ای عــــاقل و هــــوشـــیا مـــــا !            تا نگــــردی دشمــــن و اغیـــــــــــــــــــــــار ما
ریشـــه ای مهــــر و محــبّت در دل است            هر چــه خواهی کشــت از آنت حـــاصل اســــت
چـــیره گشت ابلیــــس اگر در امـــــــر تو            تیره گشت ایدوست ! همـــــانا عـــمـــــــــــر تــو
کــن! فــدای امــر حق جــــان و دلــــــت             تا رسد رحــمـــت بر آن آب و ِگـــــــــــــلــــــت
چــون بــداد زآن آب رحمـــت قــطره ای             تو دگــــــــــر از چنـــگ شـیـطان حـــــــــرّه ای
مـــیـــتــوان کُــشــت دشمنــی چـــــــــون پــیل را
( خشــنو دا !) بس کن !، تو قــــــــــال و قیــل را.
 

مورخه 24/04/2010 میلادی –شهر کییف-جمهوری اوکرائین.