آرشیف

چون درخت میوه‌گیر افتادی در باغ زمان
سایه ات را از سر فرهنگ و مضمون کم مباد

علم را سرچشمه‌ی عرش معلا بینمت
جهل را چون خس براندازی به گودال فساد

تا کنی روشن چراغ خانه‌ی تار وطن
همچو خورشید درخشان این محیط کج‌ نهاد

هر سحر لطف همایونی برد شبنم به خور
همچو مقناطیس برداری تو الماس مراد

شور و احساس و شرافت چون گهر روز ازل
در سرشت و پیکرت آمیخت ایزد از نهاد

مکمن دل  را گرفتی همچو گوهر در صدف
(مستمند) و (فضل) می کوبند کُوس عدل و داد

من نمیدانم چرا جایت بود در عرش دل
آید از هرگوشه‌یی استاد فضلم زنده باد

بشکند دستان باسوء ادب طرفت دراز
بی ادب نوکر به غرب است یا به شرق کی‌قباد