آرشیف

2022-1-20

رفعت حسینی

به آنکه : درد مرا می فهمد.

 

با بوی نازنین تو

مگرتوراهیّ آوارگی بادهاهستی

که دربدری هاشده کارِ من؟!

 

( ( ) )

 

حقیقتیست:

                   تنهایی

و فهمیدن:

                    راه آخری دارد!

 

( ( ) )

 

حقیقتیست

                     عزیز

تو خواهی دید!

 

( ( ) )

 

و باد

بوی ترا می برد به شهروجنگل وآنگاه

تا به گورِ آخرِ من

                                       فردا .

.

برلین ،

دوهزاروبیست ودو

ترسایی