آرشیف

به نام وقت

شتاب زدگی؛ حالتی شبیه به سندروم “نتیجه‌ی فوری” که در این ایام مبتلایان بی‌شماری پیدا کرده است.خودمان را بیمارِ شتاب کرده ایم.ما دیگر فصل ها را هم در زمان مشخص شان نمی خواهیم،خودتان متوجه اید که از چه سخن می گویم.ما حتا برف را در ماهِ غیر برفی می خواهیم و بهار را در زمستان!

چه می دانیم بهار زودرس چه زیانی برای چرخه‌ی طبیعت دارد، ما خود را می دانیم که از سرمای زمستان خسته می شویم؛از هر حال و هوای فصلی در همان فصل دلزده می شویم.

چه می دانیم اگر بهار تنها سه یا چهار هفته زودتر به مقصدِ زمین برسد، چه بلایی بر سر حیات خواهد آمد و اگر می دانیم وای بر ما که در دانش خویش نادانیم.

به ترتیب قد و قواره: پلانکتون ها،حشرات، مرجان ها و ماهی ها، دوزیستان، پرندگان، پستانداران و و و. . .، از گرمایش زودهنگام زمستان که به نام “بهارِ دروغین” شناخته شده، آسیب می بینند. در این بین گیاهان نیز از این وضعیت بی ضرر نمی مانند،بدین معنا که سحرخیزیِ آن‌ها از خواب زمستانی هیچ خوشایند نیست،نه تنها برای خودشان بلکه برای میهمانان خوش بر و رویشان: پروانه ها!

طی نتایج به دست آمده از بهارهای زودهنگامِ پی در پی در اواخر قرن بیستم میلادی،که در کالیفورنیا مورد بررسی قرار گرفت، جمعیت کثیری از پروانه ها از بین رفتند. این جریان سهمگین یک علت اصلی داشت که  مربوط به خروج زود هنگامِ پروانه ها از پیله می شد. ماندگار بودن یک کرم درون پیله حدوداً از پنج تا بیست و یک روز زمان می برد و حال هرچقدر این دوره طبیعی تر طی شود، رشد کامل تر و سالم تری پیش بینی می شود.

از بهار دروغین چه می خواهیم؟ ابرهای باردار را که عامل سردردهای میگرنی هستند و یا گرده‌ی تولیدمثل گیاهی را که عامل رایج ترین واکنش آلرژیک یعنی آبریزش بینی است؟!

مردانِ بهار دوست از بهار چه می خواهند، وقتی هنوز نمی دانند که افسردگی متناسب با فصل بهار در آن ها سخت تر تشخیص داده می شود و به مراتب از افسردگی ِ زنان شدیدتر است؟

بشر عمدتاً در ساده ترین انتخاب خود ظاهربین و صورت گراست و از این منظر محبوب ترین فصل، اولین فصل است.اولین؟! البته شاید دومین باشد و در واقع اولین، زمستان است که به خطا آخرین است.اولین ها با هیچ قطعیتی بهترین نیستند چون غالباً با شتاب تر از راه رسیده اند و نسبتاً فَگارند و خسته، با مردم پسندی و دوست داری انرژی می گیرند و این فتح را جشن!

آرام باشیم؛ شکیبایی پیشه کنیم و بهار را آوازِ تشویق به آمدن نخوانیم.این را به عنوان متولدی مفتخر از میانه‌ی این فصل می گویم .

نه تنها من، بلکه ابوالخیرِ شاعر می گوید:

«تا زحمت سرمای زمستان نکشد      پرگل نشود دامن هر خار که هست»

این‌ها را در دفاع از زیستِ عروس پولک بانان،پروانه، می گوییم!