آرشیف

رفته به باد جمله ای بود و نبود من
هستم چو مرغ بی پر و بی آب و دانه ام

تنها غم است و گوشه ای ویرانی و سکوت 
آخر چی‌ شد مآمن من آشیانه ام

ملای شهر از چی چنین حکم می‌کند 
من را به چی گناه زنند تازیانه ام

در زیر بار این همه غم های زندگی 
بنگر خمیده همچو کمان است شانه ام