آرشیف

شاهــــــــا ! مرام دل و جگر پا یما ل شد

از مِحنتِ زمــــــــان بسر قیل و قا ل شد

از سختیی عذاب همین دَیــــــــرِ پر فساد

عقل ازسرم گُریخت،زدست آن مجا ل شد

هر سو که بنگری،بسی آفات و انقـــلاب

اجــرای بس اُ مور ،  برا یم محــا ل شد

از بر برفت جـــوانی ومـویم سپید گشت

اندر هَـدَرز جنگ ، بسی ماه وسا ل شد

این چشم خونچکان وایندل چه بیـــــقرا ر

در انتظارصُلح، و غـــرسِ نهـــــا ل شد

شــور نَفَس تشَعشُع کنان ،از پیی مُـرام

از بهرِ آن زد ودنِ ظـُلـم،اشتــــعا ل شد

مارا هوای کـوی عــزیزان،همیشه بود

در این سفر نــد یمِ من آن پیرِ زا ل شد

پُر چین جبین وحشمت ابرو، چوآن سنان

منرا خطاب نمــوده واز من سئوا ل شد

ایهمسفر! کجاست همـــان منزل ومقا م

از جور این فلک، قـد م همچودا ل شد

ایدل ! ترا توانِ همین رفتنست هنـــوز

مقصودِ تو و مطلب ما آن جـــما ل شد

خود میطپی براش،که تا طی کنی توراه

قربان آن رهی،که برش جان ومال شد

آری !هــــُنوز دوام برآن رفتــنت کنی

در بوستانِ وصلِ نگار، چون غـــزال شد

وسواس افگن است،شقاوت دراین صراط

آن لحـــظه ها مبـــاد!که عقل و کما ل شد

امید وآرزوی خــــــودم،کَی دهم زد ست

مجنون را،هـــوای دو چشمی غزا ل شد

هرچه گذ شت بمرد مکی هردو دیده ا م

نقشی ز غیب رسید،در عــالم مثا ل شد

انــــدی بمانـــده و قرنـــهــا گذشته است

روزِ جزا ببینی ، که شیطــان زوا ل شد

ما تشنگان عشق اله ایم ،که از لطف او

بر کام چکَد ز کــــوثر وآبـــها زلال شد

دار فـــــنا ،به کارِ کِه آمــــد رفیقِ من !

دارُالسّلام بجو ،که عشقش وصا ل شد

هر کس که دل بداد،باین مادّیا ت دهـر

چون ددمنش ببین ! بهرمرغ شغا ل شد

عقل ازسرش رمید،ودل گشته همچوسنگ

صد حیف وبس دریغ،که اوبیکما ل شد

ایّـــــام روزگار، زخاکت چها کـــــنــد

اخلاف دیده اند،که قضــا آن کُـلا ل شد

چون کرده ای نفوذ در آن عالمی دیگر

هرچه که نعمت است،برایت حلا ل شد

ای نسل آدمی ! بحــقا یق تو رو بیــار!

ای  وای !اگــر عنانت بدست دجّا ل شد

از زَرق و بَرق فلکت، ســـود کَی بود

بگذراز آن ،که برِتوهمین آن دو بال شد

عمرت غنیمت است، بزی !باالّرضای حق

افسوس!گــــرد لت ، زعوا قب ملا ل شد

اَلف از نِعم ببین ! بد یارت نهُــــفته انـــد

گر آن نصیب نیست،تعبـیرش کشا ل شد

گر عقــــل را ربود، همان دیــــو نابکا ر

می دان که عمرعــزیزت به ضــا ّل شد

ای بُوالهوس! گذر!توازآن کِبرونازِخویش

با عشق خاص خودمیتوان چون بلال شد

خُرسند یم کــرا نه نــــدارد عـــزیزِ من!

چون دل فــدای حـُرمتی آن ذوالجلال شد

«شُکرِخُدا،که هرچه طلب کردم ازخدا»

همرازوهمندیم من ، آن خوش سگا ل شد

ما راخیال خشنودی ازعشق درسراست

آنچه ببر رسید،از برکتی ماه شئوا ل شد

یارب !غـــــریق معصیتم،بوده  ام اَ ثیم

هـــادی تویی،که قضا بمن نیک فا ل شد

(خشنود)،فدا کند برهت ،آنچه دربراست

با بیــــدلان ببزم طرب آن قــــــوّال شد

********************

عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)

شهر کییف 28-10-2011 میلادی.