آرشیف

برای شخص ودانشجویی که هوا وارمان افغانستان شناسی را دارد، یا کمر پژوهش تاریخ این کشور را بسته یاهم به سراغ شناخت کامل وشامل افغانستان می گردد؛ یا فردی که به تحلیلِ پیچیده گی ها، ناحل شده ها ومشکلات سیاسی، اجتماعی، تباری ودرونی… این کشور دست فراز برده وقصد تمام ساختن کشمکش ها وستیزه های این مردم واین کشور را دارد، لازم ست که باید نگاهی به تاریخ « سه سَده پِیش» این کشور وتاریخ گذشته ش داشته باشد؛ درعدم نگاه به آن ودر عدم تکاپو به پیشینه افغانستان وتاریخ سه سده قبل این ملک، واکتفا به تاریخ «سه سده اخر افغانستان»حتمن وبطور کل وکلان یک جعل گو، راوی افسانه های بی بنیاد، سخن گوی تاریخ قلابی وقصه های خلق شده ی اذهان وافوام، و پژوهش گر یک کشور بی تمدن وپر از خشونت وخباثت، است، می باشد.

باجرأت ومسند می توان گفت که تاریخ کامل، سچه وپاک افغانستان را نمی توان از ذیل یا از میانه ی نام «افغان» و«افغانستان » و«تاریخ سه قرن اخر افغانستان »دریافت، یا آموخت. بل که وباید تاریخ باستانی، ناب وقرون میانه این مملکت را در تواریخ ایران اوستایی، ایران شهنامه ای وخراسان تاریخی تکاپو وجست جو کرد. خراسان تاریخی که از سرزمین بلخ و بامیان، سیستان ونیمروز، زابل وکابل، هرات ومرو، غور وغرجستان وازکتاب اوستای زرتشت«پیامبر پارسی زبان»، شاهنامه ها وازتاریخ پشداد یان وکیانیان وادبیات فارسی دری، جدانیست. اصلن خراسان دور ازین ها تصور نمی شود. افغانستان پیشنه دار: پشینه ی ناب وسرشار از فرهنگ، تمدن، عزت، کاکه گی، میراث، دانش وعلم همانا خراسان قدیم ست ومی توان پدیده های فوق را در نگاره وقیافه ی خراسان یافت، نه افغانستان جدید ونه افغانستان سه سد سال آخر.

شیون شرق