آرشیف

پس ازدوغ وهم خوردن نان جو
پـــدر گفت پندی تــو از من شنو

شتابان مروسویی یاران بـــه قهر
که خنددبتو شخص دانــــای شهر

دگر بــــا تـو گویم که فرما نبری
به دا نــا نگو ی سخن سـر سری

بــجــای کـــه دانـا سخن سر کند 
به بین اش نباید کــه لــب تـرکند

سخن دان سخن را نگویــد بکس
که گوینددوغ است بین اش مگس

فــرامــوش کـردن خطا ی دگـــر
بــــه اخـفـــا گفتن بـجــای دگـــر

سخـــن را ز یاران حق بین شنو
مـــدار سـخــن نیست کالای نــو

سخــن سـنـج عطرسخن بـــو کند
هـمــه حــرف رازود یکسو کـنـد

عـلـم گرببیند خــراب است گــپ
بتعظیم گــویــــد بـــرو راه چـپ