آرشیف

حافظ:

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

صایب تبریزی:

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سر و دست و تن و پا را

هر آنکس که میبخشد ز جان خویش میبخشد
نه چون حافظ که میبخشد سمرقند و بخارا را

شهریار:

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم تمام روح و اجزا را

سر و دست و تن و پا را به خاک گور میبخشم
نه بر آن ترک شیرازی که برده جمله دل ها را

انوشه از تهران: بزرگ انوشه سنت شکنی فرمودند شیراز، مرکز فرهنگ، زادگاه دو ابر مرد "حافظ شیرازی و سعدی پند و اندرز" دنیا را نادیده گرفته اند و به جای اسم شیراز از تهران بکار برده اند. مگر آنها میدانند که حافظ اسیر شیراز بوده، حافظ شیرازیه نه تهرانی به قول حافظ:

اگر چه زنده رود آب حیات است
ولی شیراز ما از اصفهان به

آری من میگویم شیرازِ حافظ از تهران که مرکز سیاسی، اداری، اقتصادی کل ایران است مگر شیراز حافظ از تهران به:
انوشه میفرمایند:

اگر آن مهرخ تهران بدست آرد دل ما را
به لبخند ترش بخشم تمام جسم و معنا را

سر و دست و تن و پا را به خاک گور میبخشند
نه بر آن مهلقایی که شور افگنده دنیا را

انوشه بزرگ، نمیشه که شعر حافظ را به جز از شیراز به هر کوه و کمری بکشیم. اجازت فرمایند تا کوچک مابانه من که دخت فیروزکوه هستم نمیشه برخود چنین جرعتی بخشم و شعر حافظ را اینگونه از شیراز بکشم به تهران و از تهران ره پیدا کنم به سوی شغنان بدخشان.

دخت فیروزکوه:

اگر زیبایی، شغنانی به دست آرد دل ما را
به لبخند و سر و دستش ببخشم جمله اعضا را

سر و دست و تن و پا را به خاک گور میبخشند
نه بر آن شور، شغنانی که شور افگنده دنیا را

ارسالی: ح. یعقوبیان "فیروزکوهی"