ابـوالفـیـضـم عَـلـَم را خوانده نا اهـل
ازآنکـه حـق بگـفــتـه سـاده و سَـهـل
 
بـیــا ئـیــد انـدکـی دانـش بـکـاریـــم!
ز عـلـم و معـرفت خوانـش بـداریــم
 
ببـینیـد! ای  برادرها چه حال اسـت؟
بفـرمائید! چی منطق درجدال اسـت؟
                          
ملا گویـد: کـه عـقـل در ریـش باشــد
سنـاتـور نیـز با وی هـم کـیش باشــد.
 
ز نــامِ (لاهـوری) –عــلامـه – دانــا
(عَـلَـم) گویدچـو درسی صاف وخوانا
 
آن (اقبال – لاهوری) گـوید که تد بیـر
بــود مـبــنــای دیـن و اهـــل تـقـــدیــر
 
(ابـو)،( لاهـوری) را مـریض خوانَـد
زآئـیــن – دانـش اش پـرهـیــز خوانَـد
 
بـدارد پاس (لاهـوری )- جـهــــانی
ابوالفیض طـالبی   درچـخچـــرانی
 
نـداری حـق، (عَـلَـم) سا نسور کـردن!
و یـا فـتـــوای جـهــل و کُـفـــــر دادن!
 
ابـوالـفـیـضـم، بـس است جـان بـرادر!
نـخـــواه مـغــشــوش  افـکـــــارِبـرادر
 
بگـــو از درد و رنـجِ غــوریـــا نت!
به وَصـف و شـا ًنِ غـورِ بـاسـتـا نت
 
بس است ماهی گیری زین آب خِـیـره!
بـیــا فـتـوای تــد بـیـــر، ســاز چِـیـره!
 
ابـوالـفـیـض را گـویـــم: جـان بـرادر!
ز بـاسـتــان ســرزمـیـنـی غورِ لاغــر  
  
مـنی غـوری، دیـگـر خواهـم بگوئیـم!
ز دوسـتی هـمـد یـگر خواهـم بگوئیـم!
 
خــــداونــد یـــارِ مــا بـاشــــه بــرادر!
کــه تــا فــکــرِ صــداقـت آره در ســر.