آرشیف

می توان به تاریخ قرن ها پیش بازگشت و تجربۀ یک شب و یک شمع را گرامی داشت؛خانه های آینده غرق در نور اند؛ اندرو لوید وبر آهنگساز در یکی از متن هایش اصطلاح خیس خوردن در نور را به کار میگیرد.این همان آیندۀ روشنی ست که یکایک ما دست کم یک بار در گوشه ای از خیالمان تصور اش کرده ایم.

اما نظرتان راجع به خیس خوردن در تاریکی چیست؟

اگر از تاریکی هراس ندارید و به نحوی از آن لذت هم می برید باید بدانید که هیچ رمز و راز و بیماری روانی ِعجیبی درون شما نهفته نشده،علت،علتی کاملا طبیعی است و مولوی نیز در این باره می گوید: «تاریکی شمع است»!البته اگر تاریکی شمع باشد،آدمی کبریت است.(اینکه روشن شود یا نه،بستگی به سطح اندیشه و میزان دانایی اش دارد و تفکر در همین مورد برای روشنایی ای ابدی ما را بس خواهد بود.

و این ابد هنگامی است که بتوانیم توسط منطقی درونی و پذیرفته شده درک کنیم که اگر سر و ته زندگی جسمانی مان را به یکدیگر متصل کنیم،ابتدا و انتهایش همان تاریکی ست. با این تفاوت که ابتدا اش تنمان در تن دیگر و در  انتها اش تنمان به تنهایی در خاک است.