آرشیف

مرد فربه با بروت آویخته اش که لب داغ پیاله چای را همراهی می کرد با صدای اعتراضانه گفت: ببین! تو خود بیوه زندگی کردی و سرسخت و لجوج که به هیچ کدام مان گوش نمی دهی. مگر باید به زندگی دخترت بهتر توجه کنی. من حتی یک قطعه زمین را به نامش خواهم کرد. پس دیگر چه می خواهی؟
زن بلادرنگ جواب داد: خوشبختی اش را که با پسر تو میسر نمی شود. 
مرد با غضب از جا پرید و شکم فربه اش پیشتر از خودش قدم به لب دروازه گذاشت و با فریاد بلندتر رو به خانمش کرده گفت: بیا که برویم . این خواهری و برادری دگر تمام شد. بعد از امروز فقط تو می فهمی و آن دخترت. و هوش کن که یک روز سر خم و گریه کنان پیش من با اشک ندامت نیایی که خودکرده را تدبیر نیست.!

زن، راست و متین سرش را بلند نگه داشت و به نرمی جواب داد: دخترم مانند من و پدر مرحوم خود خیلی باوقار است. و هرگز محتاج تو نخواهد ماند.
و با شنیدن نعره ای گوشخراش برادرش از لای دروازه چوبی می دانست که بعد از این، راه اش در بین جاده عزت خانوادگی و تحمل گپ و سخن مردم شهر خیلی تنگ خواهد شد. لیکن پروا نکرد و با خشنودی مادرانه به طرف دخترش که برای آمادگی امتحان کنکور درس می خواند با تبسم شتافت.

شهلا لطیفی
10-05-2015