آرشیف

چو آموی خروشان از نگاهش 
سرور و شادمانی بود جاری
به لبخندش به دامان دل من 
فشاند چند دسته ی گل یادگاری

نسیم گردش چشمان مستش 
مرا در بهت پیچ و تاب می داد 
زلال چشمه ی رخسار ماهش 
به عشق تشته ی من آب می داد 

نهادم دست بر دستان نازش
و در آغوش پر مهرش غنودم
به پیشش از جدای گریه کردم
ز قلبم قدری از اندوه زدودم

او قطره قطره اشک دیده ام را 
به نوک چادر خود پاک می کرد 
و یک یک غصّه های قلب من را 
بدستش برده دفن خاک می کرد