آرشیف

چو دیـدم مرگ یاران را به مـیـدان نبرد خونین
نمیدانم که چون آمـد زدوران این خطابـم دوش

بدینسان سالها مردیم زدسـت این جفا کـیشـا ن
خدایا! آن کسانی را که مارا کشته اند می کـُش

الهـی رحـم کن برما که از بـیـچـاره گی ایـنک
ز دسـت نا کـسـا ن دایم همی تابوت ها بردوش

سحربی غـنچه آغازیم و شام بی نان پردازیم 
به روز انـدر غبار غـم وشبها شمع ما خاموش

ستیزد دشمـن بد کیش به این بیدست وپا ملـت
فریـب اهــریمن کـرده روان مـلـتــم مغـشـوش

صلاح خویش میخـواهـنـد دایــم درخـراب ما 
خــدا را نا پسنــد آیــد ازین هــنگا مـۀ ناخوش 

ندانـد مـا در مظـلـوم که عـفـریـت زمـا ن گـیـرد
سـری فــرزنـد دلبنـد ش چنین آشفته در آغوش

دیگـر ای زا دۀ افـغـا ن توایـن بنـدستم بشکـن
به راه میهـن و دینـت بیا جام شـهـا د ت نوش 

سرآغـاز جوانمـردی به نام وعـزتـت ثبـت است
مـزیـن لـوح آزادی به نام مـیـهـنـت منـقـوش

نبا یـد بـُـرد ازخاطـــر جـفـای غـا زی آبا د ت
بخوان حماسـۀ میونـد وبر دشـمـن بیا بخـروش