آرشیف

به صحـــرا دامـــن غربت کشیدی
چو مجنون زیب یک افسانه بودی

چــو حافظ در طریق و مشرب او
خـــراب ساقـــی و پیمــانه بودی

شبی تاری به پیش شــمع رویش
بسوزیـــدی یکــی پــروانه بودی

چه بودی بعد ازین در زنده گانی
به این دور و زمان دیوانه بودی

چه بــــودی در دل شبهــای تاری
به قلبی هـــمره و همــخانه بودی

ز بیم سفـلــه هــــــمراهان بد خو
نگاهی بر رخــش دزدانه بـــودی

به این خلوتسرای سرد وخاموش
به یاری همــدم فرزانـــه بــودی
که راز دل شدی ، با او بگـــفتی
سری گرم و دل مستـــانه بــودی

و یا دور از همه در خلـــوت دل
خمــار درگــه ی میخـــانه بودی