آرشیف

​جشن کرسمس چراغان شدن شهر های اروپا و آمد ، آمد سال جدید عیسوی با افروختن شمع ها شمع زندگی مادرم برای همیش خاموش شد .

غم سنگین و طاقت فرسا جان تنم را مثل آتش برزخ می‌سوزاند ، خاطره تلخ سال پار مرا رنج میدهد یک سال تمام در غم و اندوه زیستم

و یادم از لحظه و دقیقه میآید که خبر غم انگیز و غیر قابل تحمل

عزیزترین موجود زندگیم را از طریق موج‌های تیلفون شنیدم ، با تنفر از تخنیک و تکنالوژی مدرن که چسان زود خبر مرگ عزیزم را ،

مونس درد هایم را ، مادرم را به گوشم رساند ، ای کاش نمی شنیدم ، زنده نمی بودم تا برایش گریه نمی‌کردم ،با از دست دادن پدر تکیه گاه دلی پر دردم مادرم بود و کمبود پدر را احساس نمیکردم و با موجودیت مادرم در خانۀ پدر برویم باز بود در تصورم نمی گنجید که مادرم هم این در امید را برای همیش برویم می‌بندد و مرا تنها خواهد ماند ، مرگ

شایسته مادرم نبود مرگ برای کسانی رواست که ظلم کرده‌اند آدم کشتن و جنایت کردن ، مادرم زن حماسه آفرین و مادر زیبای که سر وپا

عطوفت بود ، دلش صحرا امید و عشق بود و در دامنش گل‌های پرورید که جز خدمت به مردم و عشق به وطن دیگر آرمان نداشتند

داغی از گل پرپر شده ( بشیر شهید راه وطن را با خود برد ) بلی آغاز سال پار ختم نفس‌های مادرم بودم ، روزی

که بالای مادرم من‌ها خاک سیاه را ریختندن ، جفا طبیعت است که فرزندانش و عزیزانش بالای جسدش خاک ریختند و دین فرزند بودن

را با ریختن خاک ادا کردند ، مرگ تلخ است و خبر مرگ در غربت تلخ تر از مرگ طبیعی است که نه فریادت بگوش رسید و غم ات را احساس کنند

و نه شنوندۀ داری که برایت تسلیت گویند . آنانکه مثل من از مراسم تکفین و تدفین عزیزان شان دور بوده‌اند ممکن مرا درک کنند

برایم در عالم دوری و نا شناسی تحمل و صبر آرزو کنند

، مادریک سال در اندوه برایت گریستم ،

فکر میکنم مثل دیروز خبر مرگ ات بگوشم رسیده و جسد عروس شده وسرد و بی روحت در برابر چشمانم قرار دارد و عظمت خلقت

دنیارا در نگاه‌های مهربان و پر عطوفت تو تنها می‌دیدم

گفته‌اند : بهشت زیر پای مادران است مادرتو بالاتر و فراتر از بهشت بودی و درون سینه ات آن قلب

مملول از عشق آتشین نسبت به من می تپید و دستتان توانایت نوازشگر روح خسته و زارم بود ، وسوسه ها و اظطرابم را با

ملایمت چو نسیم صبح بهاری از ذهنم می زودودی و از نگاه هایت درس‌های بهتر زیستن بهتر گفتن را برایم می آموختی ، و اسرار

نهفته دنیا را در قلب کوچک تو و بزرگی روحت را می‌دیدیم ، مادر تو بودی که به طبیعت زیبایی آبستن را دادی ، تو به دنیای مادی

و معنوی روح و تن دادی ، و گرمی تن تو به آفتاب درس ، سوختن ، ساختن ، پختن ، به ثمر رسیدن ، امید و نور را داد

مهتاب در ظلمت شب پا به پای تو گذاشت تا رهروی را همدلی و یاری رساند ، با زمزمه های للو گفتن تو نیروی امید به چشمک زدن

ستاره‌ها میداد ، مادر تو قوت قلبم بودی ، امید شب‌های تار زندگیم بودی ، تو رهنما راه انسانیت بودی ، تو از تاریخ نسل بشریت برایم

هنگامه بودی ، تو بهار دلم بودی ، همه درد هایم را درمان بودی تو طبیب روح و جانم بودی ، درس ایثار را از مکتب تو آموختم ، به

درد ها و غم‌هایم به قطره اشکم دریا گریستی خون زجگر شیر زپستان برایم دادی برای آرام خفتنم تا دم صبح نه خفتی اما نتوانستم لذت

یک لبخند ترا و یا یک لحظه مَحبت ترا پیدا کنم ، روز ها و شب‌ها گریستم ترا با اشک دریا ها نخواهم یافت ، ترا با ثروت دنیا نخواهم یافت ، ترابا عبادت ها نخواهم یافت ، با ناتوانی در برابر پروردگار زانو زده که روحت شاد باشد . روح خسته و ناتوان من سرگردان و تشنه مَحبت از دست رفتۀ است که راه رسیدن

به آن را سراغ ندارم عظمت و بزرگی تو در پرورش و بخشش بود ، من نمی‌توانم مثل تو باشم که به دیگران مَحبت و اعتماد بدهم که

مثل تو مادر شایسته مقام مادری استم ویا مَحبت صاف صادقانه ترا در وجود دیگران پیدا کنم ،

مادر آمدم به در خانه کوچک تو که با همه بزرگی در آن جا یافته بودی ، راحت خوابیده و مقبره زیبایت آراسته با سنگ سیپد مرمر

زیبایی خاص به شهداصالحین داده ، اما خانه تو سرد بود ، گرمی مَحبت را از من گرفتی ، دعای برای مسافرت هایم میکردی بر گشت بی خطر برایم میخواستی ، باز آمدم به دعای تو مگر تو جای عوض کردی این دنیا را ترک کردی مرا تنها و بی یارو یاور ماندی همه و همه را

از من گرفتی ، مادر بی مهری در رسم و آیین تو نبود چرا بی مهر شدی مرا تنها گذاشتی و برای آخرین دیدار در انتظارم نماندی از

من قهر شدی که تنهایت گذاشتم ، امید های از دست رفته‌ام را دو باره برایم ندادی ، به اشک هایم ندیدی ، مرحم درد هایم نشدی ، و

دسته گلی را به عنوان آخرین هدیه برایت گذاشتم و رسم تعظیم را ادا کردم مادر گفتم ، فریاد زدم ، که من از راه دور آمدم مگر از

خانه سرد تو نه صدای شنیدم و نه دعا یک سکوت ابدی و فضای خشمگین صدایم را انعکاس داد که همه داد و فریاد هایت بیهوده است

از راه که آمدی دو باره بر گرد

،در سکوت مرگ بار مرده های زیر خاک خوابیده زنده‌های را بیاد آوردم که مرده‌اند اما زنده‌اند ، مادر تو در یاد هایم در نفس هایم

زنده یی و بیاد تو نفس میکشم هستی نفس کشیدن را بعد از خدا تو به من دادی تو برای همیش تا من زنده‌ام زنده‌ای اما راهت را با من

عوض کردی من هم راهی راه طولانی و پر ز فراز نشیب تو ام و رسیدن به این راه از امکان بعید نیست

غم تنهایی بودن را به یاد ها و دعا های تو سپری میکنم و آرامش در خانه بی یار و همدم رابرایت از ذات الهی تمنا دارم سفرت تلخ بود

و این تلخی را خواهم چشید . روحت شاد و خانه‌ات پر نور باد

 

 

صالحه رشیدی