آرشیف

دیگر نباید گریست
دردم را از لایه های کدورت شبانگاه سرد باید بلعید
دیریست چشمانم خسته اند

بگذار با خود باشم 
در تنهایی با خود
تا گریه هایم پرواز کنند در لای ابرها 
تا اشک هایم شفق را جویند از برای طهارت دُردانه ها
دیگر نخواهم گریست

حیف است آبگینه چشمانم را که با دستان تو بشکنند
با بهانه ای
از ستوهی
و یا با کینه ای

بگذار تا چشمانم را خواب دهم در آرامگاه تنهایی
در بی دردی
عاری از غصه های تو و امثال تو
که رفت شان چه سبُک است
و خاطرات شان چه سنگین