آرشیف

بیرون کجا بود؟ 
بیرونی از جمله نوابغ و دانشمندان و بزرگترین علمای شرق است که مجامع علمی مراکز دانش دنیا وی را خوب شناخته اند و مدت هاست که از کتب و مولفات او سود ها گرفته اند و استفاده ها کرده اند به ویژه پس از آنکه آثار خالد و جاویدان این داهی بزرگ شرق مانند آثار الباقیه و ماللهند در اروپا چاپ گردید حوزه های فرهنگی، دنیای نوبه فضل و دانش ودهاً و نبوغ این بزرگوار آشنا شدند.
دانشمندان ِ خاور زمین در شرح حال و تدقیق زندگانی این علامه نامور مضامین مفصلی را نوشتند. در سال (۱۳۲۱ش) یکی از فضلای تهران جناب اکبر صیرفی کتاب آثار الباقیه البیرونی را با کمال دقت به زبان پارسی ترجمه و نشر کرده و چنین به نظر میآید که همین استاد کتاب الهندوی را نیز به پارسی ترجمه کرده با مقدمه و حواشی سودمندی به چاپ رسانیده باشد.
وزارت فرهنگ ایران در سال 1324ش شرح حال ابوریحان را به قلم دانشمند جلیل (دهخدا) طبع کرد. در هندوستان نیز دانشمندان این علامه روزگار را به نظر احترام دیدند و انجمن ترقی لسان (اردو) کتاب (الهند) را در دو جلد به زبان اردو ترجمه کرد. دانشمند ارجمند سید حسن (برنی) شرح احوال وی را در کمال استقضاء و تدقیق نوشت که از جمله جامع ترین کتب در باره ی البیرونی شمرده میشود و نویسنده از استقضا (قضاوت عمیق) و تتبع نهائی کار گرفته که اطناب ممل و ایجاز مخل در آن به نظر نمی آید.
ولی این دانشور هندی و تمام علما و مستشرقینی که تا کنون راجع به البیرونی چیزی را نگاشته اند راجع به (مقسط الراس) و منشع نخستین وی یعنی بیرونی همان اقوال عبدالکریم سمعانی در الانساب و یاقوت حموی در (معجم الادبا) را ذکر کرده و به اشتباه تاریخی برخی از مورخین که بیرونی را سندی دانسته اند و بیرون خوارزم را با نیرون سند التباس نموده اند اشاراتی کرده اند.