آرشیف

پس از روی‌کارآمدن امارت اسلامی افغانستان، شماری از  پرورشگاه‌ها در ولایت‌های مختلف کشور به‌دلیل نبود بودجه از فعالیت باز مانده‌‌اند و کودکانی که در این پرورشگاه‌ها به‌سر می‌بردند، اکنون بی‌سرپناه شده و به انجام کارهای شاقه روی آورده‌اند. 

پرویز ۱۵ ساله که از بام تا شام در جاده‌های فیروزکوه، مرکز غور با برادر کوچکش کفاشی می‌کند، می‌گوید که پیش از این در پرورشگاه «مستورۀ غوری» بودباش داشت و در آن‌جا آموزش می‌دید.

او می‌افزاید که پس از بسته‌شدن پرورشگاه‌شان، او و دیگر کودکان بی‌پرست، آن‌جا را ترک کرده‌اند. به گفتۀ پرویز، اکنون ناگزیر است در هوای سرد زمستان کفاشی کند تا لقمه‌نانی برای زنده‌ماندنش پیدا شود.

در چندقدمی پرویز، کودکان دیگری از این پرورشگاه نیز دیده می‌شوند که یکی در دکانی کار می‌کند، دیگری در کنار سرک سرگرم دست‌فروشی‌ست و شماری هم به تکدی‌گری روی آورده‌اند و در بی‌سرنوشتی به‌سر می‌برند.

بسته‌شدن پرورشگاه‌ها تنها کودکان غوری را بی‌سرنوشت نکرده است، در دیگر ولایت‌ها نیز بسیاری کودکان با وضعیت مشابه دچار ‌اند.

محمدشفیع، یک تن از کودکان بی‌سرپرست در ولایت بادغیس می‌گوید: «سابق که بود در پرورشگاه بودیم، حالا خراب شده است. مشکل ما این است که جای نداریم، نان نداریم که بخوریم؛ مگر این‌که برویم به مستری خانه‌ها شاگرد شویم تا لقمه‌نانی به خود پیدا کنیم. از درس هم بازماندیم.»

این کودکان از مسئولان و مؤسسه‌های امدادرسان می‌خواهند که پرورشگاه‌های‌شان را دوباره فعال کنند تا بتوانند سرپناهی داشته باشند و نیز زمینۀ آموزش برای‌شان فراهم شود.

در همین حال، شماری از باشنده‌گان غور نیز با تأکید بر اهمیت آموزش و پرورش کودکان بی‌سرپرست، از مسئولان و نهادهای حامی حقوق بشر و حامی کودکان می‌خواهند که پرورشگاه‌ها را دوباره به‌روی این کودکان باز کنند و برای آیندۀ آنان اقداماتی را روی‌دست گیرند.

مسئولان ریاست‌های کار و امور اجتماعی ولایت‌های غور و بادغیس مشکلات و چالش‌های فراراه کودکان را می‌پذیرند و می‌گویند که آنان در تلاش‌اند با هم‌کاری مرکز و مؤسسه‌های حامی کودکان، پرورشگاه‌ها را دوباره فعال کنند.

به گفتۀ مسئولان، در گذشته صدها کودک بی‌سرپرست، مهاجر و بی‌بضاعت در پرورشگاه‌های دولتی این ولایت‌ها به‌سر می‌بردند و آموزش می‌دیدند.

نویسنده: معروف سیدی