آرشیف

یک حـــــــــــــــــــــــــکایت یاد دارم از رسول
باد مقــــــــــــــــــــــــــــــبول همه احلی قبول

تا که معلومی تو گـــــــــــــــــــردد این متش
تا چی حد دست امتــــــــــــــــــــان شد ختش
بعد از آن آیم بمدهی چــــــــــــــــــــــهار یار
ای برادر یک زمان گـــــــــــــــــــــــوش دار
جمله شب ها مصــــــــــــــــــطفی بیدار بود
اتفاقاً یک شـــــــــــــــــــــــبی خوابش ربود
دید اندر خـــــــــــــــــــــــــــوب تا وقت نماز
این خطاب آمـــــــــــــــــــــــد ز حی بی نیاز
یا محمد(ص) خـــــــــــــــوابی تو زبنده نیست
هر که در خدمت نــــــــــــــباشد بنده نیست
آوریدم من تـــــــــــــــــــــــــــــرا از بار یار
تا شوی پشــــــــــــــــــــــــــــت پناه امــتان
گر پردازی به خـــــــــــــــــــــــواب نیم شب
سازم اکــــــــــــــــــــــنون امتانت را غضب
دوزخ اندازم همــــــــــــــــــــه ازعام خاص
یک تن از ایـــــــــــــــشان نگـردانم خلاص
چون شنید ایــــــــــــــــــن آیه را خیرالبشر
شد از آنجا امتــــــــــــــــــــــــــی گویند بدر
رفتـــــــــــــــــــــن از آنجا ندیدش هیچ کس
داند او را عــــــــــــــــــــــــــالم السرار بس
چون دو سه روز گــــــــــذشت این قصه را
خون دل خـــــــــــــــــــــورد یاران غصه را
عاقبت روز ســــــــــــــــــــــــوم بعد از نماز
جمله پیش عایــــــــــــــــشه (رض) رفتن باز
چون بپرسیدن ز ام المومنــــــــــــــــــــــین
تا ایشانرا جــــــــــــــــــــــــــواب این چنین
گفت دیشی نرســــــــــــــــــیده از عقل تاب
امتان را آیــــــــــــــــــــــــــد از بهر عذاب
تا که این آیـــــــــــــــــت به گوش او رسید
شد بیرون از حـــــــــــجره او را کس ندید
جمله یاران زا لــــــــــــــــــــب زاری کنان
رو به صـــــــــــــــــــحرا آوریدن آن زمان
ناگهان دیــــــــــــــــــدن یک چوپان ز دور
گشت پبــــــــــــــــــدا در دل ایشان صرور
پیش او رفـــــــــــــــــــــــتن پرسیدن از او
گر ز پیغــــــــــــــــــــــمبر خبر داری بگو
شد دو ســــــــــــــــــه روزی گم کردیم ما
از فراقش خــــــــــــــــــون دل خوردیم ما
آمدیدم اکنـــــــــــــــــــون به جستجوی او
نیـــــــــــــــــــــست ما را زندگی بیدون او
گفت من کی مصــــــــــــــــطفی را دیده ام
بلکه نامــــــــــــــــش را ز کس نشنیده ام
یکو سه روز اســــــــــــــــت آواز خروش
از میان کــــــــــــــــــــــــوه میاید به گوش
میرسد در گــــــــــــــــوش من هر ساعتی
( ناله یی وامــــــــــــــــــــــــــتی وامتی )
جان بران از نالــــــــــــــــش او خسته ام
از صدا کــــــــــــــــــــردن به آن بسته ام
من نمیدانم ایـــــــــــــــــــــــن آواز کیست
این همه نالیــــــــــــــــدنش از بار چیست
چون شنیدن از خــــــــــــــــبر را آن گرو
جلــــــــــــــــمه گی را آوردن سـوی کوه
شد نمایان در میان کــــــــــــــــــــوه غار
در میان غـار آن صــــــــــــــــــــدر کـبار
سر به سجـــــــــــــــده مانده پیش بی نیاز
با خدای خویشتن میگــــــــــــــــــــفت راز
بس که رفته ز دوچشـــــــــــمش خون دل
روی پاک او فــــــــــــــــــــرو رفته به گل
گریه میکرد میگــــــــــــــــــــــفت ای خدا
تا نبخـــــــــــــــــــــــــــشی امتانم  را گناه
مــــــــــــــــن نبر دارم  سر خود از زمین
تا به روز حشر باشم این چنــــــــــــــــین
چون شنــــــــــــیدن این فعان را شد دیکر
از فغانــــــــــــــــــــــش جمله را شد جگر
گفت صدیق آن امیرالمومنــــــــــــــــــــین
از کــــــــــــــــــــــــرم بردار سر از زمین
آنچه من در عــــــــــــــمر طاعت کرده ام
آنچه در دنـــــــــــــــــــــیا عبادت کرده ام
آن ثوابــــــــــــــــــــــــــش را برای امتان
دادم ای پیغــــــــــــــــــــــــمبر آخیر زمان
گفت پیغــــــــــــــــــــمبر ملو را کی شفیق
گرچه هستی بنده را یار رفــــــــــــــــــیق
لیکن این شفــــــــــــــــقت نباشد با تو نو
این شفاعت لیکن شفـــــقت ندارد هیچ نو
این بلا با این نخــــــــــــــواهند گشت ضو
بعد از آن عمر عـــــــــــــــــــــادل آنچنان
گفت ای غمـــــــــــــــخوار جمله عاصیان
خو تو چون فرمــــــــــــــــوده بودی بارا
عدل بهتر از جمـــــــــــــــــــــــعی کار را
از عدالـــــــــــــــــت از من آمـد در وجود
آنچه کردم در جمــــــــــــــــــع عمـر خود
صرف کــــــــــــــــــــــردم امتانت را همه
امتانی عاصیـــــــــــــــــــــــــانت را هـمه
لطف کن بردار یا رسول الله سـراز زمین
تا ببــــــــــــــــــــــــینم آن جمال نا زنیـن
گفت حضرت این سخـــــــــــــن باشد بجا
عدل تو درد مــــــــــــــــــــــــرا نبود دوا
بعد از آنش گفــــــــــت عـثمان این چنین
از کرم بردار ســـــــــــــــــــــــر از زمین
آنچه من خیرات کـــــــــــــــردم در جهان
آنچه قرآن جمـــــــــــــــــع کــردم اجر آن
جمله را دادم به آمت یا رســـــــــــــــول
التماس بنده میکن قــــــــــــــــــــــــــبول
گفت نگشـــــــــــــــــــــاید از این کار من
کی شود آسان به ایـــــــــــن دشوار من
بعد از آنش این عـــــــــــــــــلی مرتضی
از سر اخلاص پــــــــــــــــــیش مصطفی
آنچه کردم من غـــــــــــــــذا در راه حق
آنچه کردم خـــــــــــــــــــیر به درگاه حق
صرف کردم امتـــــــــــــــــــــــانت راهمه
امتانی عاصـــــــــــــــــــــــــــیانت را همه
تو ز روی تو ســــــر بالاکن یا رسول الله
در مقام خویــــــــــــــــــــش تن نوا بکن
هر کس زمان خــــــــــــــود از نفل فرض
پش حضرت میکــــــــــــــــــــردن عرض
آن عزیزان را نشــــــــــــــــــد چون آبرو
عاجز آمد جمله گــــــــــــــــــی از گفتگو
چون نشد مقصود حاصـــــــــــــل ز همه
کس فرستادن نزد فاطمــــــــــــــــــــــــــه
چون بر آن خیرالـــــــــــــناس بردن خبر
در زمان بگــــــــــــــــرفت چادر به سر
چون شد روان  نـــــــــــزد پدر مانند باد
پیش حضرت رســــــــــیدن آن نیک زاد
دید اورا در عجایــــــــــــــــــــــب حالتی
شد ازو حالت مرا وحشــــــــــــــــــــــتی
گفت ای بابا چرا گشتـــــــــــــــــــی چنین
از چی رو بنهادی ســــــــــــــر بر زمین
هیچ وقت این چنینــــــــــت ندیم خار زار
کس ندیده بود انســــــــــــــــــــان بیقرار
صبر میکردی همیـــــــــــــــــــشه در بلا
این چنین در غم نبودی مبتـــــــــــــــــلا
گفت حضرت نباشم این چنــــــــــــــــــین
نـــــــــــــــــــــیست بهتر در نزدم از این
این ندا آمد مرا وقــــــــــــــــــــــت سحر
امتانت را بـــــــــــــــــــــــسوزم در سقر
من که از مادر پدر بگذشتــــــــــــــــــــم
در دوعـــــــــــــــــــالم امتانت را گفته ام
گر شوند ایشان گرفــــــــــــــــــتار عذاب
بالای ایــــــــــــــشان دل جان سازم کباب
فاطمه گفت اگر از بــــــــــــــــــــــــار این
ای پدر از بهر نسل غمــــــــــــــــــــــــین
غم مخور ای ســـــــــــــــــــرور پیغمبران
جان خود ســـــــــــــــــــــازم فدای امتان
آنچه طاعت میکـــــــــــــــــــنم بعد از این
من بخشم سر ببــــــــــــــــــــردار از زمین
گفت حضــــــــــــرت کار طاعت دیگر است
کردن امــــــــــــــــــــت شفاعت دیگر است
کس به طاعـــــــــت میکرد خود را خلاص
کی توانت کـــــــــــــــــــــرد کار عام خاص
فاطمه چـــــــــــــــــــــــون دید در نزد پدر
گفتگو او نیــــــــــــــــــــــــــــــــامد کار گر
گشت از پیـــــــــــــــــــــــش پدر او نا امید
رو به سوی حـــــــــــــــــــــــق تعالا آورید
سر برهنه کرد در  ســــــــــــــــــــجده فتاد
سیل خون آب از ره ای مـــــــــژگان کشاد
چادر از سر بکشید به ســـــــــرخاک افتاد
روی او بر سر خاک گلی نمـــــــناک افتاد
به تزرو به دری آن صـــــــــمد پاک افتاد
گوی آن مه به زمین از ســـر افلاک افتاد
گفت ای پرودرگاری انــــــــــــــــــس جان
دستگــــــــــــــــــــیر جمــــــله در ماندگان
بیکسان  کــــــــــــــــــــــس در هر نفس
کی بود غیـــــــــــــــــر تو هم فریان رس
هم به حق حرمـــــــــــــــــــت اشک پدر
از گناهی امتانــــــــــــــــــــــــــش در گزر
اندر در آن ساعت آمد جبـــــــــــــــــرایل
مژده اورد از رب الـــــــــــــــــــــــــجلیل
گفت میگــــــــــــــــــــوید خدایت یا رسول
من دوعایی فاطـــــــــــــــــــمه کردم قبول
چون شفیع آورد بـــــــــــــــر ما آب چشم
آب چشم از ما فرو بن گــــــــــــــشا خش
گر طلــــــــــــــــــب میکردن خلق جهان
جمله میبخشیـــــــــــــدمش در یک زمان
آب چشم مصـــــــــــــــــــــطفی و فاطمه
مغفرت شد امتــــــــــــــــــــــانش را همه
امتان را مـــــــــــــــــــــــهربان خیر البشر
بهــــــــــــــــــتر از صــد مادر ازصد پدر
گر نمـــــــــــــــــــــــــیبودن مارا دستگیر
جمله میگــــــــــــــــــشتیم در دوزخ اسیر
تیری مومیـــــــــــــــــن را خدایا شاد کن
جمله امتــــــــــــــــــــــــــان را زغم آذاد
بااحترام
شایق الله دلدار اندرابی