آرشیف

 

پروردگارِ من!

دیشب به خوابِ هول

دیدم سرای و خانه چه سان چرخ زد و رفت

در قعرِ این زمین

من در میان آن

چون ذره ای ز وحشت و دلهره سوختم

اما تو شاهدی

در آن میانه نیز

من چشم سویِ  رحمت و مهرِ تو دوختم.

 

پرودگارِ من

اما چرا سخن زنم از ترس و دلهره

تو خود مرا بشر بسرشتی و از بهشت

                                                            دادی هبوطِ تلخ

بر روی این سیاه ترین خاک،

                                              مهبطی

آیا نمی شد از سرِ مهر

                                           گندمِ گنه

در باغ هایِ سبز بهشتت

                                         نبود سبز

تا من به جرم خوردن آن دانه هایِ درد

                  -ممنوع شده زتو-

اینگونه شرمسار

حیران و سرگران بنبودم در این زمین

با آن حسِ غریب

                          _عشقِ امانتت-

قابیل وار  می بنرفتم بسویِ کین.

 

پروردگارِ من!

حالا که در نهادِ من آن عشق داده ای

حیرانم از  چه رو

وقتی برایِ درک و تجلیِ آن بخویش

                                                          اندیشه می کنم

طوفان و گردگاهِ مخوفِ عذاب را

شبگاهیان چنین بسرم خواب می کنی

و از چیست نیزگوی

کاین خواب را به گردِ سرم تاب می کنی؟

آخر من آن فسانة اعجوبه
                                          آدمم

گر یک دم از تو گرم نگیرد وجودِ من

                                                            من سرد و بی دمم

 

پروردگار من!

تو در درونِ سینة من دل  نهاده یی

و اندر میان آن

یک لکة سیاه

شاید ز خاک حادثه

                                    منزل نهاده یی

وآنگاه ای عجب

انرا تپنده ساخته نامش عجیبه نیز

                                                        خود دل نهاده یی

من گشته ام خراب از این دل همیشه نیز

کاو می کَشد مرا به تمنایِ خویشتن

هردم بسویِ منزل و ماوایِ مبهمی

او می کشد مرا به امیدِ محبتی

هردم بسویِ عشق کسی

                                              مِهرِ همدمی.

من خسته از عقوبتِ این جستجوستم

حالا چرا نجویمش

                               ار من نکوستم

اندر میانُ این همه مخلوقُ هست تو!

 

پندارم ای خدا

من هرچه کرده ام

من هرچه می کنم

آخر شده است مایه آن خود بدست تو

گر عشق می نبود

من بودم و سکوت غم انگیز کاینات

کانگه نبود موهبتش هم برایِ من

چیزی که من براش بگویم برو بتاب

                                                       در اندرون من

روحِ غریو ناک و درخشان یک حیات.

 

 

26سرطان 1389- کابل