X

آرشیف

یـــــــک راز تلخناک
دسامبر 28, 2014

محمداسحاق فایز

دنبال کردن نویسنده

 

 

پروردگارِ من!

دیشب به خوابِ هول

دیدم سرای و خانه چه سان چرخ زد و رفت

در قعرِ این زمین

من در میان آن

چون ذره ای ز وحشت و دلهره سوختم

اما تو شاهدی

در آن میانه نیز

من چشم سویِ  رحمت و مهرِ تو دوختم.

 

پرودگارِ من

اما چرا سخن زنم از ترس و دلهره

تو خود مرا بشر بسرشتی و از بهشت

                                                            دادی هبوطِ تلخ

بر روی این سیاه ترین خاک،

                                              مهبطی

آیا نمی شد از سرِ مهر

                                           گندمِ گنه

در باغ هایِ سبز بهشتت

                                         نبود سبز

تا من به جرم خوردن آن دانه هایِ درد

                  -ممنوع شده زتو-

اینگونه شرمسار

حیران و سرگران بنبودم در این زمین

با آن حسِ غریب

                          _عشقِ امانتت-

قابیل وار  می بنرفتم بسویِ کین.

 

پروردگارِ من!

حالا که در نهادِ من آن عشق داده ای

حیرانم از  چه رو

وقتی برایِ درک و تجلیِ آن بخویش

                                                          اندیشه می کنم

طوفان و گردگاهِ مخوفِ عذاب را

شبگاهیان چنین بسرم خواب می کنی

و از چیست نیزگوی

کاین خواب را به گردِ سرم تاب می کنی؟

آخر من آن فسانة اعجوبه
                                          آدمم

گر یک دم از تو گرم نگیرد وجودِ من

                                                            من سرد و بی دمم

 

پروردگار من!

تو در درونِ سینة من دل  نهاده یی

و اندر میان آن

یک لکة سیاه

شاید ز خاک حادثه

                                    منزل نهاده یی

وآنگاه ای عجب

انرا تپنده ساخته نامش عجیبه نیز

                                                        خود دل نهاده یی

من گشته ام خراب از این دل همیشه نیز

کاو می کَشد مرا به تمنایِ خویشتن

هردم بسویِ منزل و ماوایِ مبهمی

او می کشد مرا به امیدِ محبتی

هردم بسویِ عشق کسی

                                              مِهرِ همدمی.

من خسته از عقوبتِ این جستجوستم

حالا چرا نجویمش

                               ار من نکوستم

اندر میانُ این همه مخلوقُ هست تو!

 

پندارم ای خدا

من هرچه کرده ام

من هرچه می کنم

آخر شده است مایه آن خود بدست تو

گر عشق می نبود

من بودم و سکوت غم انگیز کاینات

کانگه نبود موهبتش هم برایِ من

چیزی که من براش بگویم برو بتاب

                                                       در اندرون من

روحِ غریو ناک و درخشان یک حیات.

 

 

26سرطان 1389- کابل

 

X

به اشتراک بگذارید

Share

نظر تانرا بنویسد

کامنت

محمداسحاق فایز

نوشتن دیدگاه

دیدگاهی بنویسید

مطالب مرتبط

پر بیننده ترین مقالات

مجلات و کتب

پیوند با کانال جام غور در یوتوب

دریکی از روزهای پرحادثه ی روزگار که آفتاب از سوراخ ابر های کم پشت به دره می تابید وتابش اشعه ی زرین آفتاب شاخ وبرگ درختان را طلایی جلوه میداد وبر زیبایی های برگ ریزان پاییز میافزود .دره تنگ وکوه ها به ما نزدیکتر بود .راه همه ریگزار وکم عرض بود ،آبادی ها همه به یگدیگر شبیه،بام ها گلی ودیوار ها سنگی وآلونک های ایلاقی از زیر برگ وشاخ درختان سرکشیده بود در چنین روزی من به باغ (کنداخ )که در کناره ی شمالی رود مرغاب از شرق به غرب افتاده رسیدم .سکوت عجیبی بر باغ بال گسترده بود . باغ نشینان (کنداخ ) را رسم است که بادمیدن بهار به این باغ وسیع بساط کشی میکنند وآلونک های از نی وگل وسنگ میسازند وزیر درختان تنومند تخت وصفه برای استراحت میسازند وبه باغ اندرون بر سایه گاه می نشینند وچون مهمان از راه رسد بر صفه می نشیند وخوان می نهند سخت بزرگ از توت وزرد آلو وسایر اطمعه واشربه و خوشی ونشاط بر شاخساران وبه دره می پیچد .تا اول قوس این بساط واین باغ گرم است بعد به قشلاق زمستانی کوچ میکنند وزمستان را به خوشی به امید بهار دیگر میگذرانند . وکیل ۲۹عقرب ۱۴۰۳ چهارسده #ولایت_غور #باغ_کنداخ #چارسده #پاییز_افغانستان #موسیقی_محلی #زندگی_روستایی #طبیعت_افغانستان #دره_مرغاب #گلابی_و_توت #زندگی_کشاورزی #GhorProvince #KhandakhGarden #Chaharsada #AutumnInAfghanistan #LocalLife #RuralAfghanistan #MurghabValley #AfghanNature #TraditionalVillageLife
This error message is only visible to WordPress admins

Reconnect to YouTube to show this feed.

To create a new feed, first connect to YouTube using the "Connect to YouTube to Create a Feed" button on the settings page and connect any account.

گزارشات و مصاحبه ها