آرشیف

 
مستند با ادعا های تاریخی که درنوشته ها واظهارات یک عده ازتاریخ سازان قبلی وادامه دهندگان راه امروزی شان بملاحظه میرسد؛آنها درعوض اینکه هویت واقعی شان را درعکاسخانه تاریخ شناسائی نمایند، برخلاف سخن وحرف تاریخ،با استفاده ازتشبهات لفظی کلمات تاریخی، تعبیرهای نرم وملایم سودجویانه ازمتن تاریخ وحتی با اقدام متهورانه جعل کارانه، تلاش به پشتون سازی اقوام دیگرکرده ومیخواهند که به این برش و دوخت ها واندام سازی ها، تاریخ را هویت بخشی نمایند. با تکیه به این تعبیرهای خواب آلودانه وبی پشتوانه ازتائید تاریخ، ایشان در رابطه به هویت روشن دیگران، که پس منظرتاریخی شان درکتیبه ها تجلی دارد وتسلسل مدنی وفرهنگی شان درمسیرتاریخ، ازیک کتیبه به کتیبه دیگر تحویل داده شده،بچشم بد خواهانه نگاه کرده و با افتخار توأم با نفرت وتعصب به دیگران، بردیوار افسانوی راه میروند.
درین روزها درسایت خاوران درمتن مصاحبه محترم "رهین" را خواندم که "حبیب الله رفیع" ادعا نموده که سنگ های نوشته های دریافت شده ازنتیجه کندن کاری های "ربا طک" ولایت بغلان بزبان "پشتو" بوده است. درین مورد باید گفت که: حبیب الله رفیع قایم مقام مرحوم "حبیبی" وعبدالشکور"رشاد" که باعینک سیاه دودی، همیشه درچشمش، درمسند میراث ایشان قرار دارد واقعاٌ نمیخواهد که دیدنی ها را سفید ببیند. بنآ ازین آقا هیچ شکی نیست؛ که تخته سنگی را با نوشته پشتو، قبلا درهمین محل دفن کرده باشد وامروز آنرا به عنوان سند تاریخی بیرون آورده باشد. زیرا این عمل درپروسه تاریخ سازی کاردشوار وبعید ازامکان نبوده. این که ثبوت تاریخی آن بدلایل وشواهد باستان شناسی ضرورت داردهم برایشان فرقی ندارد. زیرا آنها این تهوروجرأت را با تدوین کتاب جعلی "پته خزانه" که سلسله شاهان غوررا پشتون معرفی کرده است تجربه نموده اند.
 تاریخ سازان، پته خزانه را ازتاریخ" لرغونی پشتانه " که مؤلف آنرا " شیخ کتی غوریاخیل" معرفی میکنند اقتباس کرده اند. و بنأ برسلسله جعلیات، شیخ کتی هم رویات خود را درمورد غوری ها ازتاریخ "سوری"( اصلأ وجود ندارد)که آنرا درمحلی بنام " بالشتان" درجغرافیای غور یافته ودیده بدست آورده است. جعل کاران درکتاب پته خزانه طوریکه قبلا ذکرشد غوری ها را که نسل اندرنسل فارسی وتاجیک اند پشتون معرفی کرده و سماروق وار،یک شخصیت تراشیده ای افسانوی را بنام" امیرکرورسوری-غوری"باکتاب شعرپشتواش و با شمشیربازگشته ازجنگ" فوشنج " ازهمکاری با " ابومسلم خراسا نی" درسال 130 هجری درطی یک جراحی پلاستیکی تاریخ، او را در یک خالیگاه وقفه ای سلسله تاریخی غوری ها پیوند زدند که هیچ نوع پیوندی هم نگرفت.
برویت اسناد تاریخ سلسله ملکان وپادشاهان غوری ازشنسب که به اساس فرمان حضرت علی (ض) درسنه 35 هجری بحیث حاکم غورتعین شده شروع و تا به غیاث الدین ببرعلی آخرین سلسله ملوک آل کرت تا سال 663 هجری که مدت628 سال طول زمانی را در بر میگرد میرسد. که درطول این ایام با ایجاد وقفه ها حضورشان را درسریر زعامت وقدرت درتمامیت خراسان کبیر،گاهی دربخشی ازخراسان عزیز و هم زمانی در بیرون ازمرزهای آن تا هندوستان حفظ نموده بودند. ودرتمام این سیرزمانی جنگیدند،فتح کردند وشکست خوردند،ظلم کردند وعدالت کردند،شعرگفتند وشاعرپروری کردند،علم آموختند وعالم پروری کردند،با عرب وبا ترک ومغل آمیزش کردند وحتی سلطان شمس الدین کرت بقول سیفی هروی " افغانستان" آن زمان را که درپنای کوه های ژوپ قرار داشت فتح نمود. درتمام این تعاملات،تبادلات وتحولات تاریخی کسی یا ملتی درآنها نشانی ازپشتون بودن یافت نکرد، عجب است که تاریخ سازان با تعبیرهای نرم وملایم شان غوری ها را پشتون میسازند. کدام منطق جامعه شناسی وزبان شناسی حکم میکند، که یک قوم درین پهنای گسترده زمانی، که دراریکه وسریر قدرت هم باشد، کوچکترین نشان ویادگارمحسوسی را در معرفی ذات واصل خود بویژه در زادگاه اش درصفحه تاریخ نگذارد !!!. درتمام حدود جغرافیای غوریک نام پشتودراماکن ومحلات آن شنیده نمیشود. درحالیکه بسیارنامهای ترکی ومغلی دراماکن ومحلات غورانعکاس یافته است.
قاضی منهاج السراج جوزجانی،بزگواردربارغور ومؤلف تاریخ طبقات ناصری، پروده حرم سلطنت غوری ها خود میفرمائید، که او ( قاضی جوزجانی ) طفل شیرخواربوده که مادرش بحق پیوست ومواظبت وسرپرستی آنرا " ماه ملک " دخترسلطان غیاث الدین غوری درقلعه تولک بعهده گرفت تا که بحد جوانی رسیده است. کسی که پرورده آغوش حرم دربارسلطنت غور با شد وهم مؤلف تاریخ آن سلسله شاهی، چطور ممکن است که نام ونشانی از پشتون بودن ولی نعمت های خویش را بزبان وقلم نیاورد.درتمام اوراق تاریخ طبقات ناصری نامی ازپشتون ویا افغان بملاحظه نمیرسد. بلکه ازتاجیک،ترک وخلج یاد میکند. این مرد شهیردربارغور،نه تنها ازموجودیت پشتونها درحدود جغرافیای غورذکری ندارد بلکه درتعاملات سیاسی آن زمان هم رد پائی از آنها بدست نمیدهد، کجا رسد به یاد امیرافسانوی یعنی امیرکرور. این یک تهورغیرعالمانه وتاریخ ناشناسانه است که به غوری ها برچسپ پشتون بزنیم و درسلسله دودمان آنها شخصیت های مصنوعی را اندام تراشی کرده پیوند نمایم. همین مؤلف طبقات ناصری ذکری دارد در مورد یکی ازسرلشکر های مغل،که درضمن یک بحث وگفتگو ملک احسام الدین غوری را تاجیک خطاب میکند. سیفی هروی درتاریخنامه هرات مینوسد: "..وقت که اباجی بن قنقوردای نویین، بارگاه ملک شمس الدین را درمرغزاری بدید ازمقام توقف وموقف استجازت درگذشت و دربین خیمه گاه با آواز بلند با نگ زد وگفت: ای تاژیکان!" وبازمینویسد: وقت که ملک شمس الدین اباجی را به نسبت این حرکت آن چوب زد، او به نزد پدرش رفت شکایت کرد که ملک شمس الدین او را در میان "چندین هزارتاژیک " برهنه چوب زده است. ازسوی دیگرشعرپخته و مسجع سلطان علاوالدین جهانسوزکه بمناسبت سوختاندن شهرغزنی سروده است با جمع حقایق فوق وزبان فارسی عام وخاص قوم زوری وغوری درطول حیات تاریخی شان وطبع شاعرانه وادیبانه عوام غور فکرمیکنم پلسترخوبی برای بستن دهن تاریخ سازان بوده باشد. آنها درجعلیات پته خزانه کسی را بنام " اسعد سوری" شاعردربار"امیرمحمد سوری" نیز معرفی کرده، گویا که درسال ها ی پیش از 400 هجری به آن دربار غوری شعرمیگفته است. درحالیکه سید بهادرشاه ظفرکاکا خیل مؤلف کتاب " پشتانه دتاریخ په رنا کی" روایتی دارد مبنی براینکه، ایجاد رسم الخط امروزه پشتو دروقت های آخرسلطنت محمود غزنوی توسط یک شخص پشتون بنام " سیف الله " صورت گرفته است. به این اساس تاریخ سازان عجول طفل را قبل ازتولد ش پاپا میگویند. یعنی به اعتبارازسنه 130هجری بنام امیرکروردیوان شعری میسازند ودرپوشش افتخارات غوری ها و شهرت تاریخی شان میکوشند که این افسانه را رنگ وروغن تاریخی بدهند.
اما حقیقت تاریخی اینست که اولین نوشته موثق وتائید شده بزبان پشتو کتاب " خیرالبیان " است که درسال986 هجری توسط بایزید پیرروشان که درنژاد غیرپشتون بود نوشته شده است. این که این آقایان چراعطش زیاد درپشتون سازی غوری ها نشان داده اند علت بنیادی روشنی دارد. وآن این که سلاله غوری ها یگانه دودمان تاریخی بومی است، که از نشیب وفرازکوهستانات خراسان مرکزی قد برافراشته وتاریخ طولانی حاکمیت را درین خطه دارند. بنأ محافل تاریخ وعلاقمند به هویت بخشی تاریخی، میخواهند با داشتن یک ریشه مادری واصلی، درین جغرافیای تاریخی، درقطارسایرملتهای منطقه تاریخی تررفتارنمایند ورنج ناشی ازین کمبود را قابل تحمل بساز��د. اما نباید که کلاه فخر دیگران را بسربگذاریم ودل خوش کنیم و بگویم که ما نیزهمپای شما روان هستیم.
این آقایان که بدستورگروپ ویا افراد خاصی ازحاکمیت ها عمل میکردند ویا میکنند، توجه به اثرات شخصیت شکنی عملکرد شان نداشتند و ندارند، که مبادرت ورزیدن به چنین اعمال بی ثمرتا کدام حد واندازه، شان علمی آنها را خدشه دارمیسازد. ایشان برخلاف روند زمان، توجه مبذول داشته تا کمبودات تاریخی زمان گذشته را،امروزبه پایه اکمال برسا نند که درحقیقت آب رفته را دوباره بجوی بازگردانند است. آنها که میخواهند چیزهای نداشته تاریخی را داشته باشند سعی نموده اند، تا درین عرصه به هرقیمتی که میشود سند سازی نمایند ؛تا غبارتاریخی را ازهویت خود بزدایند. بتاسی ازین آرزو،کوشیده اند که ازتشبهات لفظی کلمات موجود در اسامی تاریخی اقوام دیگربا اسامی موجوده اقوام پشتون استفاده نمایند تا بکمک موجودیت مدنی شان را درقید زمان طولانی تری درصفحه تاریخ معرف باشند. من میخواهم چند نمونه را بگونه مثال ازین تشبهات ارائه بدهم:
> یکی شمردن کلمه " ابدال" نام جد علی عشیره ابدالها را به " هفتلیها- یفتلیان" ویا هونان سفید پوست که ازشمال دریای آمو به جنوب عبورنموده وسال ها درین سرزمین بادشاهی کرده.
> معادل سازی نام "لاویک" یکی ازشاهان غزنی، معاصرآلپ بتگین به کلمه "لوی".
> معادل سازی تلفظ چینائی جمله "او- اپو- گین" توسط هیون تسنگ به کلمه " افغان".
> یکی شمردن کلمه ساسنگرت" اواگانه " کتاب مهتا بهاراتا هندی به کلمه " افغان "
> یکی شمردن " خنچل" نام یکی ازکابل شاهان را بنام " خانگل" اسم مروج جامعه پشتون.
> شبه سازی کلمه " زور- سور" بنام " سناخان" اسم فرد و" سناخیل" نام قبیله پشتون.
> برداشت معنی ازنام لکتورمان یکی دیگرازکابل شاهان به " تورزن" یعنی شمشیرزن.
با استفاده ازین شباهت های لفظی سعی بکارمیبرند، تا پس منظرتاریخی وزبانی شان را غنی جلوه دهند. ولی نفهمیده اند که با این فعالیتهای باطل نه تنها هیچ شایستگی ومعقولیتی را درآنچه که مرام دارند ایفا کرده نمیتوانند،بلکه درواقعیت یک افتضاحی است که برای خودها تدارک می بینند.
 آنچه که عام ومساوی می باشد حرکت تمام عالم بشریت ازنقطه آغازین بسوی تعالی وترقی مدنی است،که درسیرحرکت شان آفرینش های مدنی وفرهنگی را خلق کرده،تبادله نموده،رنگ داده ورنگ گرفته است. وهم با سرعت دینامیکی ناشی ازظرفیت های حاصله ازمحیط ماحول،تجارب زندگی عملی برحسب استعداد های انسانی شان درمدارج مختلف مدنی،فرهنگی،اقتصادی وعلمی قرارگرفته اند؛که البته هردرجه ازین مدارج، امکانات وزمینه های متفاوتی را درتامین سعادت وخوش زیستی افرادش فراهم می آورد. بنأ نماینده هیچ درجه تحتانی قادر نیست که با ادعای کاذب، درمورد داشتن معیارهای مدارج بالائی، خود را به آن سعادت وخوش زیسنی برساند که افراد حقیقی آن قرار دارند.