آرشیف

درد مـنــــدان را به دنیا تا توانـــی یار باش

هرکجا غمدیده ای بینی به آن غمخوار باش

هیچگاه بر قلب مظلومی مزن سنگِ جفا

مـَرحم ودارو به زخمِ هر دلِ افگار باش

سوزنی می باش تا خاری زپا بیرون کنی

در رۀ خـلق خدا نه سنگ ومیخ و خار باش

معرفت حاصل شود،ازمجلسِ صاحبدلان

همـــره ویار ورفـــیق مــردم ابرار بــاش

تا شوی آگه ز راز محـفلِ روشندلان

همچواهل خانه آنجا محرمِ اسرارباش

از حــریمِ خلـــوتِ هر ظــــالم و بدکاره ای

الحذر! دوری گُزین ؛از رنگ آن بیزارباش

« «یک قـــدم راه است ، بیدل از تو تا دامان خاک

«بر سر مژگان چواشک ایستاده ای هشیارباش»!(1)

این جهـان صحن عمل باشد برای امتـحان

کامـیابی گربخواهی لاجـِرم ، پُر کار باش

در شبِ دیجور تنهــــائی به یاران ای « عزیز»

همچو شمعی روشنا بخش و پر از انوار باش

پایان

—————

م – ع – عزیزی  

(1) – این مصرع از حضرت بیدل به عاریت گرفته شده است