آرشیف

یارم شبی به رخـــت سفـــر خــواب دیـــده ام           لعلش حریف گوهر سیراب دیــده ام
گاه شدن به چشمــه ی خورشـــید پـــرگهــــر           آب رخش به کاسه ی مهتاب دیـده ام
سرو روان چوطوبـــی طنـــازودلفـــریــــــب           موج هنربه غبغب گرداب دیـــــده ام
درآسمان چهره ی گـــلگــــون چون شفـــــق            جای نماز دردل محـــراب دیــــده ام
گفتم شوم چوصخره ی سنگین بجای خـــــود           خود درحریم جلوه ی سیماب دیـده ام
تامرغ خواب پرکشـــــید ازبــــستر خیــــــال           دلبر به روی بسترسنجاب دیـــــده ام
درروشنی موجه ی رخســــارچــون گـــلاب           مهر منـــیر عالـــم اسبــاب دیـــده ام
آمد، شـــــدن بــــه پهنـــه ی گیتــــی بیقـــرار          آشفته تر زگــرد ش دولاب دیـــده ام
بررغم عرف زلف ورخش همچو روزوشب           در تنگنای زندگی احبــاب دیــــده ام
روی جهـــان بـــه کشـــور افغــان نمیـــرسد           همچون بهشت گلشن بلخاب دیــده ام
تامیکشم پیالـــه زساقــــی بـــه بــــزم و رزم           شرب مدام و لذت نــایــاب دیـــده ام
استمگری که غرقــه به خون ساخت میهنـــم           پنجاب را به پنجه ی سیلاب دیـده ام
ظلمت پرســت دردل شـــب میکـــند مقـــــام           دیو سیه به خانه ی ارباب دیــــده ام
داری تـــو (فضل) درصـــدفـــت در آبــــدار          جایت سکوی مأمــن آداب دیــــده ام
میهن پرست دزد نگردد به حکم عـقل
(فرخاری) به زهرکسی رهیاب دیده ام
 
 
مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
ونکوور، کانادا