آرشیف

رفت جوزا و رسید این مه سرطانک مــــــــــــا
سیب بلخ آمده امروز، سر خانک مـــــــــــــــــا

لعل گون، آلو گیلاس که ز فرخـــــــــــار رسد
گل فشاند به رهش، آلوی بغلانک مـــــــــــــــا

نزد انگور شمالی، که بود رشک جهـــــــــــان
میکشد بار خجالت، درو مرجانک مــــــــــــــا

توت سالنگ، تمایل بکن ای مردسفــــــــــــــر
هان به خیرش برسی، باز به خنجانک مـــــــا

تا که انگور منوع، بکف آید زهــــــــــــــــرات
میوزد باد، دوشصت روز، به ایــــــــوانک مــا

خوش لمیده، رمه را بین، که به آبشخور خویش
در کنارش نگران، اخوی چوپانک مــــــــــــــا

باغ اغیار، بما برندهد، طبق مـــــــــــــــــــراد
عطر پاشد، بمشام، آن گل گلدانک مــــــــــــــا

لطف حق را بستائیم، به نعمات کثیــــــــــــــــر
بعد گیلایه کنیم، ازیل نادانک مــــــــــــــــــــــا

رمز بدحالی این ملت بیچاره رسیـــــــــــــــــــد
سرکشان از پی آن مرمی هاوانک مــــــــــــــــا

روز بهتر نرسد گه به سراغ دل مــــــــــــــــــا
گر به قریه همه دار است قوماندانک مـــــــــــا

وحدت ملت افغان نشود تـــــــــــــــــــــوشۀ ره
تا که هوشیار نگردد صف حیـــرانک مـــــــــا

آن پری چهره دیگر بـــاره بـــــــه شلاق رود
هم بخشکد، بــــه حدیقه، گل پیچانک مــــــــــا

منطق مرمی و باروت، نشود رونـــــــق قدس
بس بـــــود، رسم عدو، با تن لرزانک مـــــــا

ای قلــــــــم! اشک بریــــــز و رقمی ثبت نمـا
تا بخوانند خلایق، دمــــــــی، دیوانک مــــــــا