آرشیف

2014-11-17

عزیزه عنایت

گل فرصت

می وزد باد ز دامـــان بهــار عطـر فشـا ن
رسته از طــرف دمن لاله و گل در دامـا ن

همچو دیباست کنون دامن کوهسار و چمن
فرحت جا ن و دل ما ست هـوا ی بســــا ن

از گهر ریــزی نیسان شــده خــــــرم گلزار
میکنــد زنده تــــن خـــفته گلهــــــا با را ن

موسم تـاز گی و عیــش و طرب را بنگـــر
بلبل از و صل گل آمدهمه در شور وفغا ن

راز عشاق به هــر گوش طنین انداز است
هر طرف همهمه ء مستی و عهــد و پیما ن

ای خوشآنکس که در این فصل گل یکرنگی
بفشــــاند بکــــند شاد د لی هــــر انســــــان

میشود تـازه ( عزیزه ) دلــم از بــوی بهـار
گل فــرست طلب از زنـدگی و سیـرزمـان