آرشیف

—————————————-
برو! تو به مســجد،که آن سجده گاه است
مرو!جــای بد ،کـــــاو برت پــُرتگاه است
برو! با خــُـــــــدا باش،و پیغـــامــــبرش
مرو! پُشت شیـــطان،شـــوی تو خــــرش
برو !با اِلــه باش !و با خــویشــــــــــــتن
که او مهــــــــــــربان است ،بتو وبه من
برو! آن نشاط وحـــــــــــــلاوت بجـــوی
مرو!پیش نَمـــــّام،سخنـــــــــهات مگـوی
برو !،لحظــــــــــه ای بیکسی را بسنـج
مرو! نزد مُمسک،نیـــــــــابی تو گنـــج
برو! رنج وزحمت بکُـــــــــن پیشه ات
مرو! ســــــوی ناکس ،کَــنَــد ریشه ات
برو! همچو باران، بعُـــــــمق زمـــــین
مرو! با رقیبت،که هست در کــــمیـــن
برو! دوسه سالِ ،ســــــفر کُن به د هـر
مرو! نزد قــصـّــاب،حــذر از تبـــــــر
برو!تو صفــــایی کن بخــــلق ای لبیب
مرو! ومَــدِه! خــــــــویشتن را فـــریب
برو!خـــــــــدمتی دوستــــــــا نت بکُـن
مرو!با گــروه خســان،ریشــــــــه کَــن
برو!در َرهَــت،تا تـــــوانِ تــو هســت
مرو! در قـــفای خــرِ نَــرّ و مســـــت
برو!تاکُـــــجا، دیـــــــده بینـــد بـــــرا ه
مرو!گـرتو دیــــــدی، که آب زیر کــا ه
برو!با پـــــــــدر گو،سُخنهــــای خــویش
مریز! تو !نمک بر همـــــان زخم ریش
برو! نزد مــادر!بـــــــــــــبوس پای ا و
سر ودست وگـردن و لبــــــــــها ی ا و
بکُــن خــــــــدمتش،تا ببخشــــــد تـــرا
تو دانی ،که برتو ست همـین مــاجــرا
وطـــــن مادر است ، وما طِـــــفــلِ ا و
بیــــــاساییم، انـــــدر همان ظــــِـلّ ا و
که این خود ،به فردوس مانَد عـــز یــز
که در او نبــا شـــد،جنــــگ وســـتیـــز
برو! د رس و تعلیـــم ،ز استــا د گـــیر
همان عِلم وعرفـــان ،چو اوتـــا د گـــیر
برو!تو صــداقت کُــــن،هر جــــاکه یی
بترس از خیــانت! ،مکــُن تـــــو دویی
خروشــان شوازِمهر ! ،که در دل بُود
ازآن تُـــخم تــوست،آنچه حاصل بــُود
خَــــرَد ،زور هرکس دوچندان کُــــند
همــــان تیــــغ دانش،بُـــرّان کُنــــــــد
ســـــــواد شب است،بهر راحت بتـــو
ســـــواد دمــــاغ است ،خجــا لت بــتو
مگو حرف زشت !وشنو حرف خوش
که تا آن نــــــوای خوش آید بگــوش
در آتش ،چو آن یک خمیر پُخته شو!
چو گـــــندُ م شود پُخته ،آیــــد دَ رَ و
چو پُخته شـود،گنــــدُ م ومــا ش وجـــَـو
به داس و به منــگال کـــُنــنـد ش دَ رَ و
به زیر چـــپــر،میــده کــُن خــوشه ا ش
جــوال پُر زغـــلّه، بگــیر! گــوشه اش
مرو تـومـــــرنجان!، دلِ همـــوطـــــن
که آن دل بُـــود عا شــــقی تــو ومـــن
مشو یاغـــی !در این دیـــــارِ کُــــهــن
که یا بی ز وحشت ، بسی تو مَحــــَــن
تو شیرین صفا را  ،مــدِه هــم ز د ست
که عشقش بدا ده است، ز روزِ اَ لَـست
چو فــرهـاد کوهــکَـن ،بــزن تیشـه ات
چــهان بــزم گیــرد ، ز انـــدیشــه ات
ببـــــزم جهــولان مشین! ،ای رفــیق !
اگر این بــدانی ،تــو هستـــی عتیــــق
نمک خوردی ازکَس،ا زش رو مگیر!
مبا دا ،کــه روزت شــودهمچـــو قـــیر
مکن ُظـــلم وجَـــوری به اولاد خویش
مکُـن پرورش ، هــم توجــّلاد خویش
بشَو !همچو قـطره بسر ســـوی یـَـــــم
چوقطـــره نباشــد،تــو بینــــی ستــــم
بکُــن سعی !به پیشه ات همیشه بخـیر
که دستت نباشــــد دراز ،پیـش غـَــیر
بهر کارِ خود تو ،تــوکّــــل بکـــــُن !
همه سا ز و ساما ن ،تجـــّـمُـل بکـُـن
بکُــن مُشو رت !با همــه عــا لِمــا ن
که هستند بحـقّ ،آن پر وبــا لِ مــا ن
از ایشــا ن تَشَعشُع رســد هر طـــرف
بودنـــد، ضامن جـاه وعـِـــزّ و شـــرف
نـــدانستن عیـب ا ست بتــو ایجــــوان !
اگر عِــلم داشتــــی ،بگــیری عنـــــا ن
بترس از اهـــریمن !،که او دُ شمن است
یگانه که دوست است،همین مَیهـن است
جهــــا ن ،پُر زغوغــا و غِــلّ و فریب
هــزاران شکّ ورَیب وخَــــوفِ مُهیـب
نـــکــردی بتــنهــا یی حَــــلّ،مُشکِلــی
ترا بایـــــد ایجــا ن!خــوش آب وگِــلی
زمان خـــودت را ،غنــیمت شـــما ر!
که هر لحظه اش ،بر تــوآیــــد به کا ر
تـــو دانــی که،آن هــم نه برگشتنـیست
هــرآنچــــه که بینی بــدَور ،رفتنیست
همینـــــد م ،طراوت دراوخـوشگــوا ر
پسان، بــــاد صـرصـر وزد بـا ر بـا ر
اگر نیکی کـــردی،شُــدی رستـــــگا ر
بهــر آرزویت ، شــوی کــامــــــگا ر
ببــــاغ وطـــن ،نونهـــالــــش تــــویی
همه تــا زگـــییی جـما لـــش تــویــــی
مُــعَــطّـر ز تـــو شُـــد،مشــــام دلــم
بسی خوشـی ها شـُد،ازآن حـاصلــم
تــوان می پــذیرد،دل و جـــا نِ مــــا
ز انجــُم مُنــوّر ،هـــــم آ سمانِ مـــا
توای زاده ای مهــدِ عرفان و عِـــلم
بتو آن سعـــادت،با تو صـبر و حـِلم
بر آری تــــوآن آرزو هـــا ،به صــــبــر
که کــــردی تحـمُّل ،بسی جَــور وجَبــر
مـــــترس تو،براه یقــــــین رفتـــــه ای
بترس تو !اگـــــر نشنـــوی،خُفـــــته ای
مبــــــادا ،که روزی تــو غافِــل شــوی
اگــر غِــفلت آیـــد،تــو کـــاهِــل شــوی
حـیـات نــوین ،هست چه شورآفـــرین!
که در او ،نباشــد همان رَشک و کِــین
بتو خواهــم آنچه، که شایستـــــــه است
رســد برتـــو،آنچــه کـــه بایســته است
جهانِ ابـــــــــد ،پایــــدار برتـــــو با د!
هرآنچه که نیست پایـــدار،هرگـزمبا د!
«میــــــازار مـوری ،که دانه کش است
که جان دارد وجانِ شیرین خوش است»
بپــــا س ســُخــن ،اعتـــبــا رت بســـا ز
که داریـــم بهـــم مـــا، راز ونیــــــــــا ز
دلِ (خشنود ) ،انـــــدر جهـان بنـد نیست
به جــاهِــل ،سُخنهــای اوپنـــــــد نیست
همــــین زنـــدگــانی،به او قــــند نیست
حیات رامـما ت است، بهاء چنــد نیست
————————————
 
مورخه 27-06-2011م. شهر کییف
جمهوری اوکرائین.
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)