آرشیف

و داعیه داران شب مانده، در شب
منفعل مانده اند در برهوت سنگین و وحشت دق زمان
بی آنکه نمازی در نیمه شب یگانه را ادا کنند
                                                                   بی تذویر
و عمامه هاشان در سیاهی شب سیهی گرفته
سپاه و رعیت رها مانده  در تناور توفان بم و  انفجار
با مردمی در خون و خون
و درخت های سپیدارانی که
ریشه های از دست داده را بر خاک
توفان خوانند مر زنده گی خویش را.
 
آوای وحشی را تخم زدید
چون دانه های کوکنار در هلمند
همانند بوی عفن حشیش در ساقیخانه های قندهار
وقتی چلم های شکم از مرداب و عفن آگنده
قلقل کنان دود به ریه های شان میبرند.
 
وای به کجا تکیه داده ایدحالیا
نه گوه و نه گردنه
مگر می توان با متکای بادی وهمناک که عفونت فاحشه خانه های مغرب را دارد
جنتی را در خواب سحرگاهی دید
مگراین  هوای عبوس دلار های سبز رنگ
تقدیس روز های سبز رنگ پارینه تان بوده است
نمی آلاید
آزرمی بر رخسار های تان؟
 
آه چه خبر تان شد که شبانگاهان
اندیشه های خام تان را زیر سرمی گذارید
مگر ا زانحنای شب
توهمی مدحش برده اید
تا در دمادم صبحی گاذب دیگر
غریو از گرسنه کان خاک بلند شود
تا ضجه های وحشتناک کودکان
رویای موهوم تان را
                                 تر و بارانی نکند
                                                        از اشک
                                                                     و از آه و لخند
امان از شوری که در اندرون ذهن شور افزای من زاده شده است که اینگونه در تردید های تلخم
به شما اندیشیده ام
                                      شرمم باد.
 
وقتی از گرسنه گان راه تان
و کشته گان راه تان
و بی دست و پا شده گان راه تان
مفهوم مقاومت را می شنوم
خونم به  میان کلبه های فقیرانه شان فوران می کند
تا گرسنه گی را در سلول های سرخش
                                                               تجربه کند.
 
28جدی 1388
کابل