آرشیف

 
روز پنجشنبه 28 اکتبر با حضور اعضای پارلمان بریتانیا ، نهاد های مدنی و سازمان های اجتماعی و حقوق بشر بحثی جالبی درباره موارد زیر صورت گرفت:
§        استراتیژی دولت بریتانیا در باره آینده افغانستان،
§        معضله سرحد بین پاکستان و افغانستان
§        ساختار حکومت و حقوق زنان
§        مبارزه با فساد اداری
§        تهدید قاچاق مواد مخدر برای منطقه و جهان
§        احترام به حقوق بشر
سخنرانان مجلس ،استراتیژی دولت بریتانیا در باره آینده افغانستان را با خروج نیرو های نظامی بریتانیا تا سال 2015  تشریح کردند اما نگرانی های بریتانیا در ساختن حکومت مردمی و ایجاد مدیریت سالم ، مبارزه علیه قاچاق و کشت خشخاش ، تقویت نیرو های امنیتی افغانستان و قرار دادن طالبان و القاعده در انزوا هنوز هم موجود است.
معضله سرحد یعنی خط دیورند بین پاکستان و افغانستان طوریکه تاکید شد معضله پیچیده است و پاکستان هیچگاه حاضر نیست تا در این مورد با جانب افغانستان حتی گفتگو کند.
در مورد ساختار حکومت و حقوق زنان سخنرانان معتعد بودند که باید از طریق مشارکت بیشتر احزاب سیاسی، نهاد های مدنی و سهم زنان در ادرات دولت تلاش صورت گیرد چیزیست که متاسفانه در 9 سال اخیر هیچ نشانه در رابطه با حصول این موضوع مشاهده گردیده باشد و این موضوع تنها با حرف زدن حاصل نمیگردد.
مبارزه با فساد اداری از طریق فشار جامعه جهانی بالای حکومت کرزی و کاهش فقر : درحالیکه به گذارش سازمان شفافیت جهانی ، افغانستان جزو فاسد  ترین کشور های جهان شناخته شده است. متاسفانه جامعه جهانی در رابطه با این امر نیز نتنها موفق نبوده بلکه شاهد گسترش فقر و فساد اداری در کشور مان میباشیم
تهدید قاچاق مواد مخدر برای منطقه و جهان مهمترین بحث را در اجندا شکل داد یعنی به گفته سخنرانان از زمان اشغال افغانستان توسط ناتو این پدیده شوم بر عکس افزایش یافته است که باعث نگرانی مردم و کشور های منطقه شده است و راهکاری مناسب هنوز پیدا نگردیده است.
احترام به حقوق بشر بحثی جالبی بود که به گفته نماینده حزب محافظه کار و عضو پارلمان بریتانیا که به نظر میرسید ریشه پاکستانی داشت در این عرصه دستاورد های چشمگیری را میتوان در افغانستان ملاحضه کرد اما ظاهرآ ایشان حتی یک بار هم به افغانستان سفر نکرده اند تا از قتل مصطفی کاظمی همراه با دوصد کودک، خبرنگاران، فعالین حقوق بشر و نهاد های مدنی ، اعضای شورای ملی و مردمان بیگناه بهسود و دشت برچی ، جوزجان و سایر مناطق کشور  که تنها گناه شان درخواست حقوق اولیه انسانی بوده آگاهی پیدا کند. 
در پایان پیشنهادات و نگرانی های که اشتراک کننده گان ، نخبگان سیاسی و فرهنگی و نهاد های اجتماعی و مدنی که بنا بر دعوت پارلمان در این مجلس حضور داشتند بطور ذیل به نمایندگان ارایه گردید:
با توجه به عدم شفافیت در توضیح کمک ها و ادامه فقر در شمال کشور با وجود کمک های چندین ملیارد دالری از جانب جامعه جهانی از سال 2001 نا امیدی های زیادی را به شدت بالا برده که به عقیده ما باید از طریق نظارت جامعه جهانی بر نحوی توضیح و مصرف این کمک ها تلاش جدی صورت گیرد.
عواقب خروج نیرو های ناتو از افغانستان و پیامد های ناگوار آن در منطقه:
سوال ما این بود که آیا جامعه جهانی میتواند ضمانت کند که بعد از خروج نیرو های شان پاکستان طالبان و القاعده را حمایت نمیکند.
عدم مشروعیت رهبری کنونی و سیاست قوم گرایانه حکومت در ارتباط مصالحه با طالبان:  آیا میشود با آنهاییکه دها هزار انسان را در بامیان و شمال کشور کشتند مصالحه کرد ؟ و آیا این در تناقض با اعلامیه جهانی حقوق بشر و معیار های دموکراسی قرار نمیگرد؟
نبود قانونیت ، عدالت و نقش قانون در تصمیم گیری و سیاست های چندین گانه اداره کرزی:  آیا کرزی که هنوز مشروعیت حکومت آن زیر سوال است میتواند در مسایل بسیار مهم بنمایندگی مردم کشور به ویژه مردم شمال، شمال شرق و غرب تصمیم بگیرد؟
موضوع دیگر نبود فرهنگ و زبان مشترک با طالبان است:  آیا مصالحه و سهیم کردن طالبان در حکومت در فروپاشی و تجزیه کشور اثر نمیگذارد.
گسترش قاچاق مواد مخدر  در افغانستان :  متاسفانه این پدیده شوم به قول سخنرانان هم اکنون در داخل ارگان های دولتی به ویژه پولیس و ارتش استفاده آن گسترش یافته است و سوال این است: آیا ارگانهایی که خود مصرف کننده مواد مخدر هستند میتوانند در رابطه به کنترول و از بین بردن این پدیده موفق باشند.
بدون شک حل بحران در افغانستان کشوری که بیش از دو قرن یعنی از  زمانی ایجادی آن در سال 1838 تا اکنون در خشونت ونقض حقوق بشر بسر میبرد کار آسانی نیست، نیازمند برخورد عادلانه ، منطقی و دموکراتیک است و یقینآ موانع زیادی در مسیر حل این بحران وجود دارد. اما از طریق گفتگو و راه های مسالمت آمیز میتوان راه حل مناسب را با این همه نگرانی ها جستجو کرد در غیر آن پیامد های خطرناکی خواهد داشت.
 

همچنان پیشنهاد گردید

 نیروهای ائتلاف بین المللی در مبارزه شان با القاعده با  همان مقصدی که در سال 2001 آغاز کردند باید تا بدست آوردن نتیجه کامل یعنی حذف کامل طالبان و القاعده ادامه بدهند نه طوریکه اتحاد شوروی عمل کرد که در نتیجه هم مردم افغانستان و هم جامعه جهانی قربانی اعمال تروریستی و خرابکاری گردیدند.   
 
باید زمینه مشارکت و همکاری انسان های صادق و وطنپرست که در داخل و خارج از کشور بسر میبرند و در 9 سال اخیر بنابر عوامل مختلف نتوانستند در سرنوشت کشور سهم فعال بگیرند فراهم شود.
 
همچنان  پیشنهاد گردید با توزیع کمک ها بطور عادلانه میتوان در کاهش بیکاری و فقر، مساعدت در ایجاد اشتغال، سازماندهی پروژه های عمرانی و آموزش نیروی متخصص ، کشور را از این حالت نجات داد.