آرشیف

چنیـن گوینـد وقـتـی گــاو چــرانی            کــه مـاهــر بـود او در گلـه بانی
هـمــه روزه پـی کــارش شتـابــان            کـمر می بست و اندر کوهساران
چـــراگـاه در چــراگاه مـی چرانید           به طرزخوب و خوش میپرورانید
هــمـــه گــلـه بــه فرمان  صدایش           به نـحــو حــرکـت و فــریـادهایش
بــه آوازی شــدی چـابک به رفتن           به اشـپـیـلـی شــدی یکجا بـه خفتن
بــه وقــت آب و خـــواب گـله آگاه           بــلــد در کــوهســاران و چــراگاه
یــکی روزی امــام خیــل و خـانه           بــدو گـفـتـا کــه ای مــرد زمــانـه
عـجـب کــار نـکـو و ســاده داری           کـــه رزق و روزی آمـــاده داری
سحرگاهان چکر در کوه و صحرا          بـسی جـالـب بود هم خوب و زیبا
همــه مــردم تــرا خـدمت گــذارند          تــــرا پــاس و همه حرمت بدارند
بـگـفـتـــا  ای امـــام  نـــازنــیـنــم           تــــرا مــن خــــادم و هـم کمترینم
بــه دنـیــا کـار مــردم در نـظرها           بــسی آســــان به چشم رهگذر ها
«هــــزاران فــن داره گَـو چرانی          ای ملائ نیست که بِر و بِر بخانی»
چو مـلا دیــد حــرف و کتُــک او          بــشــد قــانــع بــه فــن و مسلک او
تــــرا«دهزاد»گــر عـقـلـسـت بـر سـر
مـــرو طـــرف کــمـا ل و فــن دیــگــر